ความอ่อนโยนมีชัยต่อทุกสิ่ง

ไม่มีสิ่งใดจะอ่อนนุ่มไปกว่าน้ำแต่ไม่มีสิ่งใดจะยิ่งไปกว่าน้ำ
ในการมีชัยเหนือสิ่งที่แข็ง นับว่าไม่อาจหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบ ไม่อาจหาสิ่งใดมาทดแทน 
ความอ่อนแอมีชัยต่อความแข็งแรง ความอ่อนโยนมีชัยต่อความแข็งกระด้าง

ไม่มีใครที่ไม่รู้ แต่ไม่มีใครที่ปฏิบัติ 
ดังนั้นปราชญ์จึงกล่าวไว้ว่า ผู้ที่สามารถทนรับการใส่ร้ายของโลกได้ 
สมควรที่จะเป็นผู้ดูแลรักษาอาณาจักร 
ผู้ที่ทนแบกรับบาปโทษของโลกไว้ได้
สมควรเป็นกษัตริย์ปกครองโลก
คำพูดที่ตรงไปตรงมานั้น
ดูคล้ายเป็นคำที่บิดเบี้ยวและเป็นคำเท็จ

(วิถีแห่งเต๋า: พจนา จันทรสันติ)

หนีน้ำท่วม!!! คือการฝึกจิต

น้ำท่วมครั้งนี้หนักหนาสาหัสนัก แต่ก็เป็นกรณีศึกษาที่ดีต่อการฝึกจิต หรือพิจารณาตนเอง เนื่องจากมีเวลาเหลือเฟือที่จะได้คิดพิจารณาในสิ่งต่างๆ ก็ไปทำงานไม่ได้นี่ หรือไม่ก็เพราะต้องเฝ้าระวังระดับน้ำด้วยใจจดจ่อและน่าเบื่อ

แปลกไหม ตอนที่ยังมีลุ้นก็ลุ้นกันอยู่นั่นแหละ ลุ้นเข้าข้างตัวเองว่าจะรอดหายนะ แล้วก็เครียดตลอดเวลา แต่พอเอาไม่ไหวแล้วสู้ไม่ไหวแล้ว รู้สึกไหมว่ามันโล่งเลย

ก๋วยเตี๋ยวเด็ก !!!

เวลาที่พวกผู้ใหญ่สั่งก๋วยเตี๋ยว หรืออาหารให้เด็ก มักจะบอกเงื่อนไขพิเศษกับคนขายว่าไม่เอาผักบ้าง ไม่เอานั่นไม่เอานี่ เป็นสิ่งที่ผมได้เห็นได้ยินแล้วก็อดขำไม่ได้ แล้วก็เกิดความสงสารเด็กคนนั้นจังเลย เขากำลังได้รับเชื้อโรคที่ชื่อว่า “โรคพ่อแม่ทำ”

ผักมีประโยชน์ไม่ใช่หรือ แล้วทำไมไม่ให้เด็กกิน เด็กกินไม่เป็นทำไมไม่หัดให้เด็กกินให้เป็น

ยิ่งกว่านั้น พวกผู้ใหญ่ยังกลัวสารพัด กลัวว่าเด็กจะเป็นนั่นเป็นนี่ เช่น ย่างโดนฝนนะลูกเดี๋ยวจะเป็นหวัด, ระวังนะลูก หญ้าน่ะมันคัน เดี๋ยวเกิดภูมิแพ้ ฯลฯ

นอกจากนี้ยังมีหลอกให้เด็กเกิดความกลัวอีกว่า เดี๋ยวตำรวจจับนะ เดี๋ยวตุ๊กแกกัดเอานะ ฯลฯ 

นี่เป็นการฝึกลูกหลานด้วยเหตุด้วยผล และให้เป็นผู้ที่จะมีความมุ่งมั่นสู่ความสำเร็จหรือไม่

“ปะการังที่อยู่ในแนวหิน เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีการท้าทายเลย จึงอ่อนแอ และไม่โต แต่ปะการังที่อยู่นอกแนวหิน ต้องต่อสู้กับการจู่โจมของคลื่นทะเลทุกวี่วัน จึงเข้มแข็งและเติบใหญ่ (จุดไฟปัญญาให้โชติช่วง – จังซีเหา)”

บรรยากาศที่กดดัน

ผมพลาดไปแล้วที่คิดและปฏิบัติสวนทางกับนาย

เพราะว่าผมสร้างบรรยากาศที่เป็นกันเองกับลูกน้อง เพื่อนร่วมงาน ทำงานกันไปสนุกสนานกันไป ใครมีอะไรอยากพูดก็พูดออกมา ใครอยากเสนอไอเดียอะไรก็เสนอออกมา ใครอยากค้านอะไรหน้าดำหน้าแดงก็ค้านออกมา แน่นอนว่าบางครั้งผมเองก็อารมณ์เสียหงุดหงิดรำคาญใจเหมือนกัน

อย่าดีแต่ห้ามทำนั่น ห้ามทำนี่!!!

ด้วยความหวังดีต่อพ่อแม่ที่มีพระคุณซึ่งอายุก็มากแล้ว หนำซ้ำยังสุขภาพไม่ดี อยากให้อยู่กับเราไปนานๆ แต่พ่อแม่ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจหรือไร ทำไมยังทำงานที่เปลืองเรี่ยวแรงและทำลายสุขภาพอยู่ได้ ขอให้หยุดก็ไม่ยอมหยุด เถียงคอเป็นเอ็นว่าทำได้ ทำไหว ไม่ได้หนักแรงอะไร อันที่มาของการโต้แย้งวิวาทะตามประสาพ่อแม่ลูก แล้วจะแก้ไขอย่างไร

เราเปลี่ยนแปลงอย่างไร เมื่ออายุมากขึ้น ตำแหน่งใหญ่ขึ้น

ต่างรู้ตัวว่าต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อความอยู่รอดและเจริญเติบโต แต่เพราะอดีตที่เคยประสบความสำเร็จมาแล้ว สิ่งที่เคยฝ่าฟันมา ประสบการณ์ที่สร้างสมมานมนานกว่าจะสำเร็จถึงขั้นนี้ มันกลายเป็นแสงอันเจิดจ้าในใจ จนทำให้ตาพร่ามัว ยังคิดว่าตนเองเป็นที่ยอมรับและต้องการของสังคมหรือองค์กรต่อไป

ทุกสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลง ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง เพียงแต่ว่าจะเปลี่ยนไปในทางบวกหรือลบเท่านั้น ลองดูว่าแท้ที่จริงแล้วควรเป็นแบบไหน?

แสงเจิดจ้าทำให้ตาพร่ามัว

ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อความอยู่รอดและเจริญเติบโต ต่างรู้ตัวว่าต้องเปลี่ยนแปลง แต่เพราะอดีตที่เคยประสบความสำเร็จมาแล้ว สิ่งที่เคยฝ่าฟันมา ประสบการณ์ที่สร้างสมมากว่าจะสำเร็จถึงขั้นนี้ มันกลายเป็นแสงอันเจิจ้าในใจ จนทำให้ตาพร่ามัว ยังคิดว่าตนเองเป็นที่ยอมรับและต้องการของสังคมหรือองค์กรต่อไป

ปัญหาของใคร? ใครจะแก้ปัญหานั้น?

ปัญหาของใคร? ใครจะแก้ปัญหานั้น?

ปัญหาที่พบในองค์กรนั้น บางอย่างก็สลับซับซ้อน และอาจมีต้นเหตุมาจากหน่วยงานอื่นหรือหน่วยงานก่อนหน้าเรา หากเขามีการพัฒนาปรับปรุงงาน ส่งงานดีๆ มาให้เราแล้วละก็ การทำงานต่อเนื่องจากเราก็ย่อมไม่มีปัญหา หรือถ้ามี เราก็จะสามารถยอมรับได้อย่างเต็มอกเต็มใจว่าเป็นปัญหาที่เกิดจากเรา

ฝึกคน: สะท้อนภาพลักษณ์นักบริหาร

จากเกสีสูตรเมื่อครั้งที่แล้วที่พระพุทธองค์ตรัสอธิบายว่า “การฝึกวิธีละมุนละม่อมหมายถึง การชี้ให้เห็นสุจริตและผลแห่งสุจริต การฝึกอย่างรุนแรงหมายถึง การชี้ให้เห็นทุจริตและผลแห่งทุจริต การฆ่าในอริยวินัยก็คือ การไม่ว่ากล่าวตักเตือนอีกต่อไป” นั้น ในทางธรรมหมายถึงการฝึก การชี้แนะให้เข้าถึงธรรม บรรลุมรรคผลปรินิพพานนะครับ แต่ในเชิงบริหารแล้ว จะเพียงไม่ว่ากล่าวตักเตือนอีกต่อไปนั้น เห็นจะไม่ได้

ฝึกม้า ฝึกคน

จากหนังสือ “จิตดวงสุดท้าย” ของ พ.นวลจันทร์ (พระอาจารย์นวลจันทร์ กิตฺติปัญฺโญ) เขียนไว้อ่านง่ายๆ ดังนี้

ครั้งหนึ่งนายเกสี คนฝึกม้าเข้าไปเฝ้าพระพุทธเจ้า พระองค์ถามว่า “ใครๆ ก็ว่าเธอฝึกม้าเก่ง เธอมีวิธีฝึกอย่างไร”

นายเกสีกราบทูลว่า “ข้าพระพุทธเจ้าใช้วิธีละมุนละม่อมบ้าง วิธีรุนแรงบ้าง ทั้งสองวิธีรวมกันบ้าง พระเจ้าข้า” แล้วเขากราบทูลอธิบายต่อว่า ม้าตัวใดฝึกด้วยวิธีละมุนละม่อมไม่สำเร็จ ก็จะใช้วิธีรุนแรงเข้มงวด ถ้าไม่สำเร็จอีกก็จะใช้ทั้งวิธีละมุนละม่อมและวิธีรุนแรง ถ้าอย่างนั้นแล้วยังฝึกไม่ได้ก็จะฆ่าทิ้งเสีย

การทนไม่ได้

คุณเคยมีอาการทนไม่ได้ไหม?

เห็นคนกำลังนินทาดาราที่คุณชื่นชอบ แล้วทนไม่ได้ ต้องแก้ต่างให้

เห็นคนไม่ปฏิบัติตามระเบียบบริษัท เลยต่อว่าต่อขาน เรื่องบานปลายจนมองหน้ากันไม่ติด

คนอื่นกำลังพูดถึงพรรคเราหรือสีเราในทางไม่ดี เลยต้องเข้าไปอธิบาย แล้วก็กลายเป็นทะเลาะกัน

เขากำลังโจมตีโทรศัพท์มือถือรุ่นที่เราใช้ เลยต้องปกป้องศักดิ์ศรีแห่งการเป็นสาวกของค่ายนี้ แล้วก็เสียเพื่อนไปอีกราย

....ฯลฯ....

เก่งแล้วงานมากขึ้น?

ถ้าอยากให้งานเสร็จ ก็จงเอางานนั้นไปให้คนที่ยุ่งอยู่ตลอดเวลา เพราะคนเหล่านั้นไม่เคยหยุดนิ่ง แต่พวกเขาจะก้าวไปข้างหน้าเสมอ
(David J. Lieberman, Ph.D.: How to make anyone do what you want – กลวิธีสะกดคนให้ยอมทำตามได้ดั่งใจราวกับลูกไก่ในกำมือ – พูนลาภ อุทัยเลิศอรุณ)

เทพแห่งการแก้ปัญหา

ช่วงนี้ปัญหาน้ำท่วมในจังหวัดภาคใต้เริ่มบรรเทาลงแล้ว

จากข่าวทีวี จะเห็นน้ำท่วม ดินถล่ม ความตาย ความยากแค้นลำเค็ญ และน้ำใจ รวมทั้งมีการกล่าวถึงสาเหตุที่ทำให้เกิดมหันตภัยนี้ไว้พอสมควร แต่ว่าวิธีแก้ไขเชิงป้องกันไม่เกิดซ้ำนั้นช่างเลื่อนลอยเสียนี่กระไร

เราหลีกเลี่ยงการพูดถึงปัญหาระดับชาติกันดีกว่า (มันอันตรายต่อชีวิตและทรัพย์สิน) แต่จะย้อยประเด็นเข้าสู่การบริหารงานในองค์กร ตามชีวิตการทำงานประจำวัน - เพื่อความปลอดภัย!

The Star & The Commentator 2 – Feedback

มาต่อจากตอนที่แล้ว ที่กล่าวถึง Feedback ในเรื่องที่ดี เหมาะสม คือเรื่องการชมกันนั่นเอง วันนี้มาว่ากันเรื่องเมื่อต้อง Feedback กับสิ่งที่เขาผิดพลาดบกพร่อง คือการที่จะต้องตำหนิกันนั่นเอง ตำหนิอย่างไรจึงจะได้ใจ เกิดการยอมรับ และเปลี่ยนแปลงปรับปรุงตามที่เราต้องการ

ต้องเริ่มจากปรับกรอบความคิดก่อนว่าที่เราจะให้ข้อมูลป้อนกลับเขานี้ เพราะเรารักและเมตตาเขา ต้องการให้เขาปรับปรุงแก้ไขและประสบความสำเร็จในชีวิต เตรียมภาวะอารมณ์ตนเองให้พร้อมก่อน เพราะที่เห็นทั่วไปเวลาให้ข้อมูลป้อนกลับแบบนี้มักจะทำให้เกิดความเจ็บช้ำน้ำใจ ใช้อารมณ์กันเต็มที่ 

The Star & The Commentator

โอ!! The Star

ปีนี้ก็รุ่นที่ 7 แล้ว กว่าจะได้เป็น The Star ต้องผ่านอะไรมาบ้าง อยากรู้ต้องไปสมัครเข้าแข่งขัน แต่ก็ไปไม่ได้ เขาจำกัดอายุซะนี่!

ประเด็นที่จะคุยวันนี้ ไม่เกี่ยวกับคนที่จะเป็น The Star หากแต่เป็น The Commentator และไม่ได้เฉพาะเจาะจงกับคุณเพชร คุณโจ้ คุณม้าเท่านั้น แต่หมายรวมถึง Commentator ทั่วไปทั้งที่เป็นพี่เลี้ยง หัวหน้างาน ผู้นำ หรือใครๆ ก็ตามที่ต้องให้คำวิพากษ์วิจารณ์

ก่อนอื่นขอทบทวนความเข้าใจก่อนว่า “อันว่าความจริงเป็นสิ่งที่ไม่ตาย แต่... คนที่พูดความจริง (ออกมาอย่างตรงๆ / ตรงมาตรงไป) มักจะตาย!”

เป้าหมายที่ขัดกับหลักการ

เพิ่งได้ดู 24 Season 8 จบ ตอนแรกก็สงสัยอยู่ว่าเล่นมา 7 ตอนแล้ว ยังมีพล็อตอะไรเอามาเล่นอีก ดูๆ ไปเรื่อยๆ ก็พบว่าหนังเอาเรื่องปกติของคนมาตีแผ่ในเชิงตื่นเต้นเร้าใจ

ประเด็นแรกก็เรื่องของการยึดมั่นถือมั่นในตัวเอง ยึดติดกับความเก่งความเฉียบแหลมของตน ที่เด่นๆ เลยก็คือหัวหน้า CTU ที่ไม่ยอมรับความคิดเห็นที่แตกต่างของลูกน้อง เพราะเชื่อมั่นในความเก๋าของตน จนทำให้ตัวเองต้องหลงทางและถูกปลดจากตำแหน่งในที่สุด หรือแม้กระทั่งวิศวกรที่มาแก้ไขระบบสื่อสารหลังจากที่ CTU โดนถล่ม ซึ่งยึดมั่นในหลักวิชาการเกินไปจนไม่ฟังเหตุผลของคนอื่นที่เสนอแนะเพื่อการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าแบบเร่งด่วนเพื่อให้ระบบสามารถใช้การได้ทันทีแม้จะมีความเสี่ยงสูง

จัดการกับคำวิพากษวิจารณ์ 2

เมื่อพิจารณาให้ลึกๆ ว่าทำไมเขาจึงมาแสดงความคิดเห็นแบบที่ว่าอันความคิดของเขานั้นสุดเจ๋ง ในขณะที่ของเราดูเหมือนสุดแสนจะงี่เง่า

แท้จริงแล้วเพราะปมด้อยของเขาหรือเปล่า เขารู้สึกว่าเขาขาดความสำคัญหรือเปล่า เขากำลังเรียกร้องโหยหาให้ใครสักคนสองคนยอมรับเขา ยกย่องเขา พื้นฐานจริงๆ คือ ทุกคนอยากเป็นคนสำคัญ อยากได้รับการยอมรับ อยากได้รับเกียรติ แต่...

จัดการกับคำวิจารณ์

เมื่อมีคนมาวิจารณ์ต่อหน้าด้วยความรู้สึกเหมือนว่าเรานี้โง่สิ้นดี จะทำอย่างไร

ขอยกกรณีแบบไฮโซนิดหน่อยนะ สมมติเราออก March ป้ายแดงมา 1 คัน กำลังภาคภูมิใจกับกรอบความคิดแห่งการประหยัดและความคุ้มค่าต่อการใช้รถขับมาทำงานที่ประหยัด ราคารถไม่แพง ไม่กินน้ำมัน แล้วยังช่วยชาติและช่วยลดโลกร้อนอีก เราคิดว่าเราเลือกใช้รถอย่างฉลาด

ความรักอันมืดบอด

ผู้บริหารที่ใช้งานคนสนิท เป็นเรื่องปกติ ผู้บริหารที่ใช้งานคนอื่นอย่างคนสนิท คือ นักบริหารที่แท้จริง

เป็นคำคมที่นำมาเปรียบเปรยอีกครั้งที่จะต้องกล่าวถึงกับความรักอันมืดบอดของคนเรา
เราอาจภาคภูมิใจในความเป็นไทยของเราจนกระทั่งยอมรับไม่ได้ที่มีคนมาพูด ถึงคนไทยเราในเชิงลบ เช่น คนไทยไม่ค่อยจะพูดกันต่อหน้า มีอะไรก็ไม่กล้าเผชิญหน้า แต่กล้าที่จะต่อว่าลับหลังให้คนอื่นฟัง แต่เจ้าตัวเขาไม่รู้เลยว่าเขาต้องปรับปรุงอะไรบ้าง, คนไทยเราขี้งอน ขี้อิจฉา (ในละครไทย) ฯลฯ สิ่งเหล่านี้บางคนรับไม่ได้ เพราะความรักในความเป็นไทยเรา

ผู้บริหารแบบ X หรือ Y ดีกว่ากัน?

จากการบรรยายเรื่องการบริหารโครงการที่กล่าวถึงทักษะที่จำเป็นของหัวหน้า โครงการหรือผู้จัดการโครงการ ได้กล่าวถึงการบริหารแบบทฤษฎี Y นั้นได้ผลกว่าการบริหารแบบทฤษฎี X แล้วก็ได้เรื่องเลย ช่วงพักเบรคมีผู้ฟังบรรยายเข้ามาถามด้วยความสุภาพว่าที่พูดมานั้นมีหลักฐาน อ้างอิงหรือไม่

จะให้หรือทำลายกำลังใจ?

ลองพิจารณาประโยค 2 รูปแบบนี้นะครับ

“งานนี้ถือว่ายากนะ ลูกค้าคาดหวังสูง และกล้าที่จะให้ข้อมูลป้อนกลับอย่างตรงมาตรงไป เคยมีคนโดยลูกค้าอัดเสียผู้เสียคนมาเยอะแล้ว ระวังให้ดี”

กับ

“งานนี้ถือว่ายากนะ ลูกค้าคาดหวังสูง และกล้าที่จะให้ข้อมูลป้อนกลับอย่างตรงมาตรงไป ผมถึงเลือกคุณไปเอง เพราะผมเชื่อว่าความละเอียดรอบครอบและการมีสติรู้ตัวสามารถปรับสถานการณ์ได้ ดีของคุณจะทำให้ผ่านงานนี้ได้”

หากเรียกร้องความคิดสร้างสรรค์ก็ต้องยืดหยุ่น

เคยพบเห็นหัวหน้าที่บ่นอย่างระอาใจว่าลูกน้องช่างไม่มีความคิดสร้างสรรค์ เอาเสียเลย อีกทั้งยังไม่กล้าแสดงความคิดเห็นอะไรเมื่อมีการประชุมระดมสมอง แม้แต่เมื่อมีปัญหาในงานก็ไม่มารายงานทั้งที่บอกอยู่เสมอว่ามีอะไรก็ให้บอก ได้ตลอดเวลา ประตูห้องพี่เปิดไว้ตลอดเวลา อ่อนอกอ่อนใจกับพวกมันจริงๆ ช่างไม่พัฒนาและไม่สร้างสรรค์เอาเสียเลย

ลูกน้องหัวแข็ง จริงหรือ?

เราต่างก็เคยเจอลูกน้องประเภทบอกให้ไปซ้าย มันดันไปทางขวา พอบอกให้ไปขวามันก็ไปซ้าย นับเป็นความปวดเศียรเวียนเกล้าเหลือรับประทาน บางครั้งก็เล่นเอาฟิวส์ขาดเสียผู้เสียคนเสียสุนัขไปเลย (เราเสีย)

แต่ว่า... ถามจริงๆ เถอะ! แล้วตัวเราเองเคยเป็นแบบลูกน้องที่ว่านั่นไหม?

ตอนที่เราเป็น เรามีเหตุผลสนับสนุนตัวเองใช่ไหม เพราะนายไม่เคลียร์ ไม่มีเหตุผล ฟิกส์ไอเดีย ธรรมเนียมปฏิบัติ ล้าหลัง ไม่ฟังความคิดเห็น ฯลฯ มันต้องเล่นกันบ้างนะนาย

ประเมินคนต่ำทรามเกินไปหรือไม่?

หลายครั้งที่เราอาจตัดสินหรือประเมินผู้อื่นในทางที่ต่ำเกินไป นำมาซึ่งความเจ็บช้ำ ปวดร้าว และความถดถอยด้านความนับถือซึ่งกันและกัน

อาจเป็นงานที่ต้องทุ่มเท ไม่เสร็จไม่ได้ ต้องทำให้เสร็จ แล้วเราก็เกณฑ์พวกพ้อง ลูกน้อง หรือใครก็แล้วแต่มาทำกับแบบกัดไม่ปล่อย ไม่เสร็จไม่เลิก ซึ่งไม่ว่าจะเป็นภารกิจใด เช่น การไปปฏิบัติธรรมแบบเข้มข้น การออกค่ายแบบหนักหน่วง หรืองานอาสาใดๆ ก็ตาม แต่ว่าเพื่อนร่วมทีมของเราหรือลูกน้องบางคนของเราได้มาขอออกจากโครงการกลาง ครัน ตรงนี้แหละประเด็น!

สิ่งแรกที่เราทำคืออะไร?

ปัญหาของใครกันแน่?

สิ่งที่ได้จากการระดมระสมองในหัวข้อ “ยังมีปัญหาอะไรอยู่บ้างในการทำงานทุกวันนี้” เมื่อเปิดเสรีทางความคิดอย่างเต็มที่กับทุกคน กับทุกปัญหาสารพัน

หัวข้อปัญหาที่พบประจำคือ...

คนอื่นจะมองเราอย่างไรก็ช่าง แต่... มันเป็นอย่างที่เราต้องการหรือยัง?

ความทุกข์จากการวิตกกังวลว่าคนอื่นรู้สึกกับเราอย่างไรนั้น อาจมีผลทำให้ผลงานเราตกต่ำ หมดความภาคภูมิใจในตนเอง เครียด กดดันจนทำลายสุขภาพ

มองในมุมที่ท้าทาย ที่เขามองเราอย่างไรนั้น เป็นไปตามที่เราต้องการหรือยัง ถ้ายัง เราจะยอมให้เป็นอย่างนั้นต่อไปหรือ เรายอมรับชะตากรรมนั้นหรือ

ให้ปัญญาประชาชนหรือเปล่า?

วันนี้จะเล่นเรื่องล่อแหลมกับเสียงวิพากษ์ เห็นด้วยหรือไม่ ก็ไม่เห็นจะเป็นไร จะถูกหรือผิดไม่สำคัญ เพียงอยากแสดงความคิดเห็น.. นะจ๊ะ

สืบเนื่องจากการดูรายการทีวี (มีเวลาว่างด้วยนะครับ) เกี่ยวกับการแข่งขันทางดนตรีลูกทุ่ง แล้วก็มีการประกาศผลแพ้ชนะระหว่าง 2 ทีมที่เข้าแข่งขัน ทีมหนึ่งชนะ อีกทีมแพ้

อหังการ์

เพราะหวัง จึงผิดหวัง ใยต้องผิดหวังกับผู้คน
อาจเนื่องเพราะต้องการความจริงใจ ความซื่อสัตย์ ความภักดี ที่เขาควรจะตอบสนองกลับมาจากความดีที่เราทำให้ นั่นก็แปลว่าที่เราทำดีต่อเขา ไม่ได้ทำเพื่อความดี แต่เพื่อต้องการผลตอบแทนใช่หรือไม่ นั่นทำให้กังขาว่าเราเป็นคนดีจริงหรือไม่

ความรู้สึกแบบ “ถูกปัสสาวะรดที่หัวใจ”

คุณคงเคยถูกหยามศักดิ์ศรี และเมื่อคุณปกป้องศักดิ์ศรีของคุณด้วยการเตือนให้รู้ว่าคุณกำลังถูกหยาม ศักดิ์ศรี สิ่งที่คุณได้รับแทนที่จะเป็นการขอโทษ กลับกลายเป็นการกล่าวโทษคุณซ้ำมาอีกว่าคุณคิดไปเอง คิดลบไปเอง เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย พร้อมกับสายตาเหยียดหยามเอาเรื่อง มันช่างเหมือนกับว่าเขาอัดคุณให้ล้มกลิ้งลงไปก่อน แล้วยังยืนคร่อมปัสสาวะรดคุณที่หัวใจขณะที่คุณที่ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นมา (“ปัสสาวะรดที่หัวใจ” นี่ จำไม่ได้ว่านักเขียนท่านใดเคยใช้สำนวนนี้)

ปัญหาที่รุมเร้า

เคยมีลูกน้องคนหนึ่งช่างบ่นเหลือเกิน บ่นถึงปัญหาต่างๆ นานามากมายตลอดเวลาที่มีโอกาสได้เจอกัน ไม่ต้องถามเขาหรอก เขาพร้อมที่จะเล่าให้ฟังเสมอ โดยไม่ตระหนักรู้เลยว่าเรานั้นไม่ช้อบไม่ชอบ
เมื่อเขาเล่าถึงปัญหา เราก็พยายามให้ค้นหาสาเหตุเพื่อพิจารณาหาแก้ปัญหาหาทางออก เมื่อเจอทางออกมันก็มีปัญหาตามมาตลอด

จอมปลอมหรือจริงใจ? (ตอน 2)

เรื่องต่อไปนี้ จอมปลอมหรือจริงใจ?
ระหว่างแนะนำเรื่องการบริหารเจ้านาย เนื่องจากเจ้านายเป็นคนประเภทที่ชอบตำหนิ ต่อว่า ด่า แบบไม่ฟังเหตุผล ระบายอารมณ์ของตนออกมาอย่างเต็มพิกัด ทำให้เราต้องเจ็บช้ำน้ำใจกับอารมณ์วัยทองของนายคนนั้น วิธีการจัดการกับนายแบบนี้ก็คือให้จ้องหาโอกาสตอนที่นายของเราคนนี้ถูกอัด บ้าง ไม่ต้องคิดว่าจะมีโอกาสแบบนี้ไหม ไม่ต้องรอตลอดชาติหรอก ไม่ต้องครับ เพราะนายเราต้องโดนแน่ๆ เช่น อาจจะจากนายของนายเรา จากลูกค้า จากเจ้าหน้าที่รัฐ ฯลฯ นั่นแหละครับ โอกาสงามมาก เราจะเห็นนายเราช่างใจเย็นเหลือเกิน ยอมเขา อดทนอดกลั้นให้กับเขาเหล่านี้ได้ดีมาก

จอมปลอมหรือจริงใจ?

จากการบรรยายเรื่องการใช้จิตวิทยาเพื่อการบริหาร กำลังพูดถึงการชมเชยผู้อื่นอย่างจริงใจ ก็มีเสียงเล็กๆ เบาๆ ขึ้นมาว่า ประจบสอพลอหลอกลวงหรือเปล่า ทำให้ได้สะดุดคิดทันทีว่า “จริงใจ” กับ “จอมปลอม” นั้นห่างกันเพียงเส้นใยบางๆ เส้นเดียว เปลาะบางมากเลยหากไม่พูดให้เข้าใจอย่างชัดเจน
จริงๆ แล้วการใช้จิตวิทยานั้นมันก็เป็นดาบสองคม เพียงขาดซึ่งความจริงใจต้องการหลอกใช้ หรือเพียงเพื่อประโยชน์ส่วนตนแล้วถือว่าอันตรายมาก ถูกจับได้เมื่อไรก็จะไม่มีคนเชื่อถืออีกเลย แต่ที่ว่าจริงใจนั้นมันเป็นอย่างไรกัน

ต้องตามอาวุโสหรือ?

เมื่อวาน (5 ส.ค. 2010) ได้ดูข่าวการคัดค้านการแต่งตั้งนายตำรวจผู้หนึ่ง ตอนท้ายข่าวได้กล่าวว่าหากแต่งตั้งบุคคลดังกล่าวแล้วจะเป็นการข้ามหัวนาย ตำรวจที่อาวุโสกว่าถึง 7 นาย เกิดสะกิดใจเรื่องการแต่งตั้งพนักงานขึ้นมาจี๊ดเลยครับ
ทางราชการจะว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องของราชการ แต่ถ้าเป็นเอกชนแล้วยังคำนึงถึงแต่อาวุโสแล้วก็ เห็นท่าว่าองค์กรนั้นกำลังก้าวสู่ภาวะล่มสลายแน่นอน แต่ว่าก็มีองค์กรเอกชนมากมายที่ทำตัวเช่นเดียวกับราชการ คือคิดแต่ความอาวุโสเป็นสำคัญแล้วแต่งตั้งพนักงานเข้าดำรงตำแหน่งตามลำดับ อาวุโส ลืมไปหรือเปล่าว่าความสามารถต้องมาก่อน เพื่อนำพาองค์กรสู่ความสำเร็จ

เมื่อลูกน้องตีจาก

เพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่งได้ลาออกจากบริษัทเดิม ไปอยู่บริษัทใหม่ที่ให้เงินเดือนมากกว่าเกือบเท่าตัว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไรตอนลาจาก เหตุเพราะว่ามีหัวหน้าบางคนได้ต่อว่าต่อขานเขาว่าไม่สำนึกในบุญคุณบริษัท ดูซิบริษัทส่งเสียให้ไปเล่าเรียนไปฝึกอบรมเสียเงินเสียเวลาก็มากกมาย เห็นแก่ได้เพียงเงินเดือนสูงกว่าก็ไปแล้ว ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย

โอ้ว่าการลาจาก ทำไมไม่ลาจากด้วยไมตรี!!

พวกธรรมเนียมปฏิบัติ

แล้วมันไม่ดีตรงไหนที่จะเป็นพวกธรรมเนียมปฏิบัติ?
โดยปรกติแล้วการทำงานทุกกระบวนการมันต้องเป็น PDCA เมื่อได้คิดได้ทดลองว่าควรทำแบบนั้นแบบนี้ ลองทำแล้วแก้ไขปรับปรุงแล้ว ก็กำหนดเป็นระเบียบปฏิบัติหรือวิธีปฏิบัติงาน เพื่อให้ผู้เกี่ยวข้องยึดถือปฏิบัติ แต่... มันก็ต้องคิดต่อไปว่าจะทำให้ดีกว่าเดิมได้อย่างไรขึ้นมาอีก
Taiichi Ohno อดีต EPV ของ Toyota กล่าวว่า “คงมีปัญหาแน่ๆ ถ้าคนงานไม่ยอมสังเกตสิ่งรอบตัวทุกวันเพื่อหาสิ่งที่มันจำเจน่าเบื่อ แล้วทำการปรับปรุงวิธีการปฏิบัติงานเสียใหม่ แม้แต่คู่มือปฏิบัติงานของเดือนที่แล้วก็ควรจะถือว่า ล้าสมัยแล้ว”

คิดลบก็มีข้อดีนะ !!

หากต้องการความสำเร็จในชีวิต จะต้องขุดรากถอนโคนวัชพืชแห่งความคิดแง่ลบให้สิ้นซาก แล้วหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความสำเร็จ หรือความคิดบวกลงไปแทนที่ (จุดไฟปัญญาให้โชติช่วง - จังซีเหา)
ต้องกำจัดความคิดลบออกไปหมดเลยเหรอ!! ความคิดลบทที่ว่านึ้คืออะไร?

บริหารแบบไร้อำนาจ

“ถ้า คุณใช้อำนาจตามตำแหน่งหน้าที่แต่ขาดการใช้คุณธรรม นั่นเท่ากับคุณได้สร้างความอ่อนแอให้กับทั้งตนเอง ผู้อื่น และในความสัมพันธ์ขึ้นแล้ว คุณได้สร้างความพึ่งพิงกันในทางที่ผิดขึ้นแล้ว”  (The 8^th Habit: Stephen R. Covey)