ด้วยความหวังดีต่อพ่อแม่ที่มีพระคุณซึ่งอายุก็มากแล้ว หนำซ้ำยังสุขภาพไม่ดี อยากให้อยู่กับเราไปนานๆ แต่พ่อแม่ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าใจหรือไร ทำไมยังทำงานที่เปลืองเรี่ยวแรงและทำลายสุขภาพอยู่ได้ ขอให้หยุดก็ไม่ยอมหยุด เถียงคอเป็นเอ็นว่าทำได้ ทำไหว ไม่ได้หนักแรงอะไร อันที่มาของการโต้แย้งวิวาทะตามประสาพ่อแม่ลูก แล้วจะแก้ไขอย่างไร
ปัญหานี้ตอบง่ายๆ เลย ด้วยการเปรียบเทียบกับประสบการณ์ของตัวเราเอง เช่นว่าเรานิยมชมชอบที่จะสังสรรค์คบหาสมาคมกับเพื่อนๆ ซึ่งดูเหมือนว่าจะใช้ชีวิตแบบนี้เป็นประจำ จนกระทั่งครอบครัวเอือมระอา เหตุผลของเราก็เพราะว่าต้องการผ่อนคลาย คลายเครียด หรือขอมีความสุขเล็กๆ บ้างได้ไหม ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง ในเรื่องอื่นๆ ก็รับผิดชอบเพียงพออยู่แล้ว ขอแค่นี้ไม่ได้หรือ
แต่เมื่อเราหลุดออกมาได้จากสภาพชีวิตแบบนั้น เราลองสังเกตดูนะว่า สาเหตุที่หลุดออกมาได้นั้น เพราะว่าเราได้เปลี่ยนไปใช้ชีวิตสุขสโมสรกับสิ่งอื่นที่ทดแทนกันได้ไม่ใช่หรือ
มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือที่คนเราจะต้องยึดเหนี่ยวกับอะไรไว้เสมอ ครั้นจะให้เลิกยึดเหนี่ยวในสิ่งนั้น ก็ดูเหมือนว่าชีวิตมันจะอ้างว้างไปแล้วนะ แล้วจะเลิกยึดเหนี่ยวเลิกยึดติดติดได้อย่างไร มันก็ต้องยึดต่อไป
แต่ถ้าหากมีสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า แล้วมีความสุขกับมัน เราก็ลืมสิ่งที่เคยยึดเหนี่ยวเดิมนั้นไม่ใช่หรือ
เมื่อตนเองยังเป็นอย่างนี้ แล้วพ่อแม่เราก็เป็นคนเหมือนเรา เขาก็เป็นเช่นเรา
แล้วจะหาอะไรให้ท่านยึดเหนี่ยวแทนดีเอ่ย ก็ต้องแล้วแต่จริตของแต่ละคน ต้องลองพาไปในเหตุการณ์ต่างๆ สภาพการณ์ต่างๆ เพื่อทดสอบทดลองด้วยความอดทน
อะไรเอ่ยที่ท่านจะชอบและทดแทนสิ่งยึดเหนี่ยวอันเดิมได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น