หลายครั้งที่เราอาจตัดสินหรือประเมินผู้อื่นในทางที่ต่ำเกินไป นำมาซึ่งความเจ็บช้ำ ปวดร้าว และความถดถอยด้านความนับถือซึ่งกันและกัน
อาจเป็นงานที่ต้องทุ่มเท ไม่เสร็จไม่ได้ ต้องทำให้เสร็จ แล้วเราก็เกณฑ์พวกพ้อง ลูกน้อง หรือใครก็แล้วแต่มาทำกับแบบกัดไม่ปล่อย ไม่เสร็จไม่เลิก ซึ่งไม่ว่าจะเป็นภารกิจใด เช่น การไปปฏิบัติธรรมแบบเข้มข้น การออกค่ายแบบหนักหน่วง หรืองานอาสาใดๆ ก็ตาม แต่ว่าเพื่อนร่วมทีมของเราหรือลูกน้องบางคนของเราได้มาขอออกจากโครงการกลาง ครัน ตรงนี้แหละประเด็น!
สิ่งแรกที่เราทำคืออะไร?
ประเมินเขาทันทีหรือไม่ว่าเขาไม่สู้ เขาหลบเลี่ยง เขาละความพยายามแต่กลางครัน หรือ ทำความเข้าใจเขาและช่วยเหลือเขาให้ได้ออกจากโครงการแต่กลางครันโดยไม่ให้ เสียหน้า แล้วยังช่วยเหลือเขาอย่างดีจนเขาออกไปได้อย่างปลอดภัย สะดวกสบาย
ลองคิดว่าถ้าเป็นเราเองนี่แหละที่ต้องออกจากโครงการแต่กลางครันด้วยความ จำเป็นบางอย่าง เป็นความจำเป็นที่อธิบายได้ยาก แบ่งแยกระหว่างความรับผิดชอบกับการถอดใจได้ยากเอามากๆ คนอื่นๆ อาจจะไม่เป็นไรเลยสำหรับปัญหาอย่างที่เราพบ แต่เขาก็ไม่ใช่เรา เราไม่ใช่เขา เราจะห่วงกังวลว่าคนอื่นจะมองเราอย่างไร กลัวเขาเข้าใจผิด แล้วก็ฝืนอยู่ในโครงการต่อไปแบบไร้ประสิทธิภาพหรือเปล่า
ตามธรรมดาของนักสู้ที่เพิ่งเริ่มเข้าสู่สังเวียนหรือสมรภูมิใดก็ตาม เราจะเห็นความมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว ฝ่าฟันที่จะต้องทำให้ได้ให้เสร็จ แม้ว่าจะต้องแลกกับพละกำลังทั้งทางกายและใจ รวมถึงทรัพยากรที่มากมาย บางครั้งผลที่ได้ไม่คุ้มเสีย แต่เพราะความดุดันเอาจริงเอาจังและหน้าตาของเขา ทำให้เขาต้องสู่แบบหัวชนฝา แต่เมื่อผ่านสมรภูมิมามาก และได้ประเมินผลงานตนเองอยู่เสมอ ก็จะพบว่าการทำการใดแต่ละครั้งจะมีความสุขุมขึ้น แทนที่จะใช้แต่กำลังเข้าหักหาญอย่างเดียว จะมีการประเมินผลอยู่เสมอ อาจมีการถอยบ้างเพื่อที่จะรุกต่อไปอีก แทนที่จะใช้พละกำลังทั้งหมด กลับกลายเป็นกลยุทธ์กองโจรแทน ไม่สู้ฝ่าฟันแบบใช้กำลังเข้าหักหาญ แต่ใช้ปัญญามากขึ้น
แต่ทั้งหมดทั้งสิ้น มันต้องเกิดจากภายใน ในใจเขา ในอุปนิสัยของเขายังคงเป็นนักสู้อยู่หรือไม่ หรือกลายเป็นพวกยอมจำนนง่ายๆ ไปเสียแล้วหากพบปัญหาอุปสรรค
บางครั้งเราก็ต้องเข้าใจใช่ไหมว่า ปัญหาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน เราเคยปลอบใจตนเองเมื่อคนอื่นไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เราต้องถอยออกมาตั้ง หลักใหม่ โดยที่คนอื่นคิดว่าเรายอมแพ้แล้ว เราเคยปลอบใจว่าช่างมัน ใครจะเอาจิตใจต่ำช้าวัดวิญญูชนก็ช่างศีรษะมัน แต่... เราทำอย่างนั้นคือประเมินคนต่ำทรามเกินไปจากความคิดเห็นของตนเองไปบ้างหรือ ไม่
อาจมีบ้างที่เพื่อนร่วมทีมหรือลูกน้องบาง ที่อ้างเหตุผลที่อ่อนปวกเปียก แต่โดยธรรมชาติแล้วการที่คนเราต้องเลิกออกไปกลางครันนั้น เขาต้องรู้สึกผิดอยู่แล้ว เขาต้องผิดหวังในตนเองอยู่แล้ว แล้วเรายังไปแสดงความไม่ไว้ใจเขาไม่เชื่อใจเขา เราจะได้ใจเขาหรือไม่ ถึงแม้ว่าเขาจะออกไปแต่กลางครันด้วยสาเหตุที่ไร้สาระ หรือน้ำหนักไม่เพียงพอ แต่เมื่อเราแสดงถึงการยอมรับในเหตุผลเขา เห็นใจเขา ช่วยเหลือเขา เขาจะให้ความนับถือเราอย่างจริงใจหรือไม่ หรือกลัวเพียงว่าเราจะเสียเชิงเขาที่เขาหรอกเราได้สำเร็จ
กล้าที่จะไว้วางใจคนไหม?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น