จะโทษเขา หรือเพราะเรายอมเป็นเหยื่อ

สืบเนื่องมาจากการปรับทุกข์ของรุ่นพี่ว่าเดี๋ยวนี้เด็กรุ่นใหม่นั้นมาแรง เหลือเกิน หัวสมัยใหม่ พูดจาไม่มีมีสัมมาคารวะ ไม่เห็นความสำคัญความเก๋าและประสบการณ์ของรุ่นเก่าที่อยู่มานานกว่า 20 ปี แนวทางการบริหารจัดการดูเหมือนว่ามุทะลุดุดัน ไม่นึกถึงความเป็นคน เอาแต่จะได้อย่างเดียว
การระบายออกมาของรุ่นพี่ (ที่จริงก็ไม่ได้แก่กว่าผมซักเท่าไร) ดูจะมีแต่ความทุกข์ น้อยเนื้อต่ำใจกระไรปานนั้น

ขอโทษที ผมผิดไปแล้ว

ตอนที่เริ่มงานเป็นหัวหน้าหน่วยงานใหม่ๆ ต้องรับผิดชอบต่อลูกน้อง 10 คน คลุกคลีทำงานด้วยกัน จนกระทั่งนายขยายขอบเขตงานให้ดูแลหน่วยงานเพิ่มอีกหน่วยงานหนึ่ง เป็นงานฝาก (ไม่ได้เงินเดือนเพิ่ม) ซึ่งหน่วยงานใหม่นี้มีพนักงานถึง 30 คน
ด้วย ความภาคภูมิใจที่ได้รับความไว้วางใจจากนาย ก็เริ่มคลุกคลีกับหน่วยงานใหม่ โดยไม่ได้ละเลยกับลูกน้องเก่า แต่ลูกน้องเก่าก็ไว้ใจได้แล้ว เข้าทางกันแล้ว ไม่ต้องดูแลมากก็ได้ ลูกน้องเก่าก็ดีสมใจทำให้ไว้วางใจได้ ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่จึงอยู่กับหน่วยงานใหม่ เริ่มรู้แล้วว่าในบรรดา 30 คนนี้ มีหัวโจกจอมซ่าอยู่ 2 คน คือเจ้าเอี้ยงที่ร่างกายสูงใหญ่ไว้หนวดน่าเกรงขาม และเจ้าโจก็สูงใหญ่เช่นกัน หนำซ้ำยังไว้หนวดและเคราพร้อมมีข่าวลือว่าเคยฆ่าคนมาแล้ว

อะไรๆ ก็ต้องมีค่าตอบแทนหรือหรือ

ผู้ บริหารหลายๆ คน ปรับทุกข์ให้ฟังว่า พนักงานของตนนั้น เห็นแก่เงินจริงๆ มีงานใหม่มา มีงานเพิ่มมา ทุกคนจะถามเสมอว่าทำแล้วได้อะไร ไม่คุ้มก็ไม่ทำ

โปรดพิจารณาด้วยความเป็นธรรมครับว่า อันนี้เป็นความผิดของใคร?

อันว่าการเป็นพนักงานกินเงินเดือน หรือเป็นมนุษย์เงินเดือนนั้น สิ่งที่พวกเราต้องการคืออะไรถ้าไม่ใช่เงินเดือน จะมีสักกี่คนที่ทำๆๆๆๆๆ เกินเงินเดือน ไม่ได้สนใจว่าเงินเดือนจะได้เท่าไร แต่สนใจเพียงแต่ว่างานที่ตนทำทุกงานนั้นจะออกมาดีที่สุดได้อย่างไร คนประเภทนี้จะอยู่ได้ไม่นาน ถ้าไม่ขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงกว่า เงินเดือนดีกว่า ก็จะไปอยู่ที่อื่น แต่อย่าลืมนะว่าคนพวกนี้จะมีอยู่กี่ ppm กั๊น!

มืออาชีพกับการแสดงความคิดเห็น

มืออาชีพต้องมีคุณสมบัติเยี่ยงไร? จะไม่ขอตอบเชิงทฤษฎี แต่จะเล่าพฤติกรรมดีกว่าไหม
ในระหว่างการประชุมปรึกษาหารือกัน เราได้แสดงความคิดเห็น ข้อมูลที่เป็นจริงออกมาอย่างไร แสดงออกมาในระหว่างการประชุม หรือหลังจากประชุมเสร็จแล้ว แสดงออกมาด้วยความนุ่มนวล หรือก้าวร้าวดุดัน

อุปนิสัยแห่งมืออาชีพ-ปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง

สงสัยว่าในโลกนี้ มีคนที่สามารถทำสิ่งต่างๆ ได้อย่างถูกต้องเหมาะสมในครั้งแรกเลยหรือไม่? มันก็น่าจะมีบ้าง แต่อัตราส่วนเท่าไร?
คำถามข้างบน ไม่น่าสนใจเท่ากับคำถามที่ว่า เมื่อทำผิดพลาดหรือไม่เหมาะสมใครั้งแรกแล้ว เขาจะทำอย่างไรต่อจากนั้น?
คนทั่วไป (ถือว่าเป็นธธรมชาติของคนได้ไหม) ที่เมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วก็จะหาใครสักคน หรือสักกลุ่มที่จะได้ระบายความผิดพลาด

เขาคือมืออาชีพ

จาก “จับจุดเจ้านาย” (พลชัย เพชรปลอด) ในเรื่อง “น้ำใต้ศอก” เชื่อมโยงไปถึงเรื่อง “หนี้ทางใจ” ใน “วันของมืออาชีพ” (สุจินต์ จันทร์นวล) ในมุมมองของลูกน้องผู้รู้ใจนายมากที่สุด กับผู้บริหารมือชีพที่สร้างลูกน้องให้ประสบความสำเร็จสู่มืออาชีพ สนุกจริงๆ
เมื่อได้อ่านหนังสือของคุณพลชัย เพชรปลอด ซ้ำรอบ 2 ซึ่งมีส่วนเชื่อมโยงไปถึงคุณสุจินต์ จันทร์นวล ก็เลยต้องอ่านงานของคุณสุจินต์ จันทร็นวล ซ้ำไปด้วย และก็ถือโอกาสค้นหาว่าคุณสุจินต์ จันทร์นวล เขียนหนังสือไว้กี่เล่ม นับดูเองนะครับ

เทพสยบมาร 4

3 ตอนก่อนว่ากันถึงมารระดับเดียวกันและระดับต่ำกว่า วันนี้ถึงคิวคนที่คุณก็รู้ว่าใคร คือคนระดับที่สูงกว่าเรา
ถือว่าหมดมารดีกว่า ระดับสูงกว่าเราจะเป็นมารได้ยังไง? จะว่านายเป็นมารนั้น ไม่ใช่หนทางแห่งความเจริญแน่ ถือว่าเป็นเทพชั้นสูงก็แล้วกัน
ความ จริงแล้วการจัดการกับมารระดับสูง... ขอโทษ! เทพระดับสูงนั้น ต้องใช้ทักษะและพลังอินทรีย์ที่แก่กล้า เรียกว่าการบริหารเจ้านายครับ แต่การบริหารเจ้านายที่แท้จริงนั้นก็คือการบริหารตนเองให้สอดคล้องกลมกลืน กับนาย สั่งสมความไว้เนื้อเชื่อใจจากนายให้ได้ก่อน ช่วยเหลือนาย อาสาทำงานที่นายหาคนทำให้ไม่ได้ จนทำให้นายนึกอยู่เสมอว่าเราคือตัวเลือกแรกๆ ที่นายจะนึกถึง

หลักการที่เป็นหนึ่งเดียว

ไปได้หนังสือมาหลายเล่ม (ซื้อน่ะครับ) แล้วก็แปลกใจว่าเราพลาดไปได้ไงกับหนังสือแนวนี้ โดยเฉพาะเล่มหนึ่งซึ่งมีชื่อเรื่องว่า “จับจุดเจ้านาย” โดยพลชัย เพชรปลอด ของสำนักพิมพ์บริษัท สมาร์ท ทู เวิร์ค จำกัด ซึ่งพิมพ์มาตั้งแต่มีนาคม 2551
อ่านไปแล้วรู้สึกคุ้นๆ ค้นดูของเก่าที่มีอยู่ มันก็คือ “น่าเบื่อจะตายเจ้านายผม” ของสยามอินเตอร์บุค ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1 เมื่อตุลาคม 2545 ซึ่งเป็นของผู้เขียนคนเดียวกัน แต่ต่างชื่อต่างสำนักพิมพ์ และต่างลำดับเรื่องราว

เทพสยบมาร 3

สาระสำคัญของการสยบมาร คือความพร้อมของตนเอง ต้องถามตนเองก่อนว่าตนนั้นเป็นเทพขั้นไหน แข็งแกร่งมีพละกำลังเพียงพอหรือไม่ พละกำลังในที่นี้ไม่ใช่กำลังอำนาจแบบกองกำลัง หรือใช้พวกมากลากไป แต่เป็นพละกำลังจากคุณความดีอันเป็นบารมีที่สั่งสมมา
นึงถึงมะพร้าวนาฬิเกร์ในสวนโมกข์ที่ท่านพุทธทาสทำไว้ – มะพร้าวเอ๋ย มะพร้าวนาฬิเกร์ ต้นเดียวโนเน กลางทะเลขี้ผึ้ง ฝนตกไม่ต้อง ฟ้าร้องไม่ถึง อยู่กลางทะเลขี้ผึ้ง ถึงแต่ผู้พ้นบุญเอย

เทพสยบมาร 2

กรณีที่ตัวแสบนั้นเป็นลูกน้อง หรือผู้ที่ตำแหน่งน้อยกว่าเรา น่าจะเป็นเรื่องง่ายที่สุดที่จะจัดการ และหากเราไม่จัดการเขาก็จะยิ่งกำเริบเสิบสานยิ่งขึ้น และจริงๆ แล้วควรเป็นเป้าหมายที่เราต้องจัดการก่อนเป็นลำดับแรก ตามหลักการที่ว่าทำจากเล็กไปใหญ่ (เจ้าฝางชะล่าใจในไม่นานก็แตก)
สิ่งที่น่าสนใจสำหรับกรณีนี้ก็คือ ทำไมเจ้าเปี๊ยกนั้นจึงกล้ากัดเรา ไม่ต้องไปสนใจหรอกว่ามีสาเหตุมาจากอะไร สนใจแต่เพียงว่าเขากำลังมีพฤติกรรมที่เลวร้าย เราต้องจัดการเขาด้วยความรักความเมตตา ให้เขาได้สำนึก ได้รู้ตัวถึงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมนั้น ปรับตัวปรับใจเสียใหม่ก่อนที่จะเขาถลำลึกลงไปในปรักแห่งความชั่ว ทำบุญทำกุศลนะ

เทพสยบมาร 1

"ข้างบนก็อัดลงมา ข้างล่างก็แทงข้างหลัง ระดับเดียวกันก็เจาะยาง” เคยเจอไหมกับเหตุการณ์แบบนี้ โดยทั้งสามระดับนี้เป็นพันธมิตรกัน รุมโจมตีเรายับเยินเสียสุนัขไปเลย แล้วเราจะทำฉันใด?
สิ่งที่คนทั่วไปจะทำก็คือ ไม่สู่ก็หนี แต่... มีทางเลือกที่ 3 ไหม!!!
สิ่งแรกที่ต้องทำคือ ไม่ยอมตกเป็นเหยื่อ ไม่ยอมจำนน หลายคนที่ไม่ยอมทำอะไรนอกจากหาที่ระบายปรับทุกข์ บางคนก็ทำใจว่ากำลังใช้กรรม พร้อมกับยังมีหน้าไปสงสารเขาอีกว่าเขากำลังทำกรรมชั่วซึ่งจะต้องได้รับผล กรรมต่อไป และบางคนกำลังรอว่าจะมีพระโพธิสัตว์มาโปรดให้เขาได้กลับตัวกลับใจ ฯลฯ ขอให้พิจารณาดีๆ ว่า ผู้ถูกกระทำที่กล่าวมานี้กำลังทำอะไร พิจารณาจริงๆ แล้วคือเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ไอ้ครั้นที่จะไม่ทำอะไรก็เกิดความไม่ภาคภูมิใจในตนเอง ก็เลยคิดสงสาร คิดให้เขากลับใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ต้องการความช่วยเหลือจากผู้อื่นเข้ามาแก้ไขสถานการณ์นี้ ไม่สามารถพึ่งพาตัวเองได้ ใช่ไหม? มีอะไรมากกว่านี้ไหม?

การเสริมสร้างจิตสำนึก 2

ทำใจนะครับ การสร้างจิตสำนึกนี่ ถ้าเป็นเรื่องง่ายๆ เขาคงสร้างกันได้ทั่วไปกลายเป็นองค์กรที่ประสบความสำเร็จกันไปหมด ดังนั้น การสร้างจิตสำนึกจึงเป็นเรื่องที่ท้าทายอย่างยิ่ง
สูตรสำเร็จมีไหม? ถ้าพูดในเชิงทฤษฎีก็เห็นมีอยู่มากมายหลายสำนัก มีสถาบันให้การฝึกอบรมก็อีกมากมาย แล้วมันได้ผลจริงหรือ?
เนื่องจากเรื่องจิตสำนึกเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจิตใจของผู้คน อยู่กับกรอบความคิด ทัศนคติ ซึ่งแต่ละคนหล่อหลอมกันมาทั้งชีวิต แล้วจะแก้กันได้ง่ายๆ กระนั้นหรือ

การเสริมสร้างจิตสำนึก 1

ได้รับคำถามง่ายที่ตอบยากมากๆ ว่า จะสร้างจิตสำนึกให้กับพนักงานได้อย่างไร?
มาดูกันก่อนว่าจิตสำนึกคืออะไร?
จิตสำนึก (Conscientiousness / Awareness / Mind): การตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้น โดยตัดสินใจเลือกตอบสนองต่อสิ่งนั้นในทางที่ถูกต้องตามระเบียบ กฎหมาย กฎระเบียบของสังคม และจารีตประเพณี
จิตสำนึก คือการตระหนักรู้ตัว หรือเป็นจิตส่วนที่รู้ตัว รู้ว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร ขณะที่ตื่นอยู่นั่นเอง

การอบรมบ่มสอนบุคลากร

วันนี้ก็ยังมีเรื่องเก่าๆ เกี่ยวกับการสอน การอบรมลูกน้อง การเป็นครู ซึ่งได้จากหนังสือ “กลยุทธ์พิสดาลในการบ่มเพาะคนแบบญี่ปุ่น” ฉบับพิม์ครั้งแรก สิงหาคม 2534 (เกิดทันไหม) อ่านๆ ไปก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นด้วยทั้งหมด แต่มีส่วนที่น่าสนใจและเห็นด้วยในข้อความต่อไปนี้

คุณค่าของคำวิพากษ์วิจารณ์

ประทับใจกับเรื่อง “รับฟังคำวิพากษ์วิจารณ์” จาก “ถุงมือกำมะหยี่ กำปั้นเหล็ก” เขียนโดยโคโนสุเกะ มัตสุชิตะ แปลและเรียบเรียงโดยอำนวยชัย ปฏิพัทธ์เผ่าพงศ์ ฉบับพิมพ์ครั้งแรกเมื่อพฤศจิกายน 2536 ดังนี้
วันหนึ่ง มีคนมาเขียนป้ายขนาดใหญ่ที่หน้าปราสาทของโฮริ ฮิเดมาสะ เพื่อชี้ให้ทุกคนเห็นความบกพร่องของรัฐบาลเป็นข้อๆ ข้าหลวงในปราสาทประชุมกัน เพื่อหาทางจัดการกับการล่วงละเมิดเช่นนี้ ในที่สุดก็ตกลงกันนำป้ายไปให้ฮิเดมาสะดู พร้อมเสนอว่า “เราต้องจับตัวและประหารผู้ที่เขียนถ้อยคำเหล่านี้โดยไม่ชักช้า”

ไม่อยากเป็น internal auditor!!

ใครอยากลาออกจากตำแหน่งผู้ตรวจติดตามภายในยกมือขึ้น!!
จากคำถามนี้ จะเกิดเหตุการณ์ใด
ก. ไม่มีใครยกมือเลย ข. มียกบ้างไม่ยกบ้าง ค. ยกมือกันมากมาย

ความจำเป็นของการบริหารแบบมีส่วนร่วม

ในยุคของคนทำงานโดยอาศัยความรู้ งานแต่ละอย่างไม่ได้ใช้เพียงความรู้ความสามารถในด้านเดียว แต่ต้องอาศัยความรู้ประสบการณ์จากหลายๆ ด้านประกอบกัน และขณะเดียวกันคนที่รู้ลักษณะปัญหา สาเหตุปัญหา และจะแก้ปัญหาได้ดีที่สุดคือคนที่อยู่กับปัญหานั้น
แต่เขาจะใช้ศักยภาพของเขาหรือไม่ ก็อยู่ที่บรรยากาศ

หมากับการบริหาร

ผมมีหมาพันธุ์ทางสีขาวตัวหนึ่ง เป็นตัวเมีย เวลาที่ดุหรือตี (เบาๆ ไม่ทารุณสัตว์นะ) จากความซุกซนหรือไม่เชื่อฟัง แทนที่หล่อนจะกลัวแล้วหนีหน้า กลับแสดงท่าทีสำนึกผิด หูตูบหางตกกระดิกหางระริกระรัวเข้ามาแนบเท้าเอาฝ่าเท้าหน้าแตะที่เท้าผมอีก
สะท้อนกลับสู่ชีวิตการทำงานจริง...

หลักการจากต้นหลิว

หลักการที่แน่นหนาเด็ดเดี่ยว ย่อมสร้างความศรัทธาให้กับผู้คน ทุกคนจะเชื่อมั่นในการทำความดี เพื่อรักษาความเคารพในตนเอง เราต้องทำสิ่งที่ถูกต้อง แม้จะทำให้คนไม่พอใจ ดีกว่าทำให้คนพอใจชั่วคราวด้วยการทำสิ่งที่เรารู้ว่าผิด (The 8^th Habit)

ให้ในสิ่งง่ายๆ

ในโลกนี้มีคนที่ไม่มีคนรักและไม่มีความหวังอยู่มากมาย
พวกเขากำลังรอคอยคนที่มีความรักเอื้ออาทรพวกเขา
รอคอยคนที่มีความหวัง ให้ความหวังแก่พวกเขา
เพื่อว่าสักวันหนึ่ง
พวกเขาจะได้กลายเป็นคนที่สามารถให้ความรัก และความหวังแก่คนอื่นเช่นกัน

(ขออภัยที่จำไม่ได้ว่าเอามาจากไหน ใครรู้ช่วยบอกเอาบุญด้วยครับ)
ความจริงคำคมนี้เอาใส่ไว้ที่หน้าวัตถุประสงค์แล้ว แต่ยังเกิดความประทับใจกับบทบาทของผู้บังคับบัญชาหรือผู้นำที่เป็นนักสร้างคน (ไม่ใช่จอมทำลายล้าง) ซึ่งหน้าที่ของเขาคือสร้างคน สร้างลูกน้อง ปั้นเขาให้ประสบความสำเร็จ และเมื่อเขาประสบความสำเร็จแล้วจะกตัญญูเราหรือไม่ จะนึกถึงเราหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องใส่ใจ เรามีหน้าที่เพียงให้เขา ช่วยเขา รักเขา มันเป็นหน้าที่เรา
ก็แค่นั้นเอง

ลูกน้องประเภท "ม้าพยศ"

ม้าดีย่อมมีพยศ แต่หากปราบได้จะกลายเป็นมาดีเป็นม้าศึกม้าพลังให้กับเรา เพียงแต่ว่า... เราสามารถปราบม้าพยศได้หรือไม่ ปกติการจัดการกับม้าพยศมี 2 แนวทาง หนึ่งคือค่อยๆโอ้โลมปฎิโลมทำความคุ้นเคยจนเข้าอกเข้าใจกัน เมื่อขี่หลังได้ก็เป็นอันเรียบร้อย แต่แนวทางที่ 2 คือยิงทิ้ง
เรา ไม่จำเป็นต้องเคยเป็นม้าพยศมาก่อนจึงจะปราบม้าพยศได้

มารหรือเทพ?

เพราะความเป็น มืออาชีพ จึงไม่ใช่เรื่องที่จะทำอะไรตามใจตัวเอง แต่ต้องยึดมั่นใน หลักการ สิ่งหนึ่งนั้นจะไม่เกิดอาการตาบอดหรือหน้ามืดเพราะรัก รักชอบจนมองไม่เห็นสิ่งที่เขาต้องพัฒนาปรับปรุง

มีบางครั้งที่ เราอาจสนับสนุนคนๆหนึ่งให้ขึ้นตำแหน่งสูงขึ้นเห็นว่าเขาดี (เพราะตาบอดด้วยรักชอบ) ลองคิดดูในภาพรวมว่าจะเกิดอะไรขึ้น

คนที่ดีกว่า เก่งกว่าแต่ไม่ได้ใกล้ชิด (รักแท้แพ้ใกล้ชิด) ที่ถูกมองข้ามในความสามารถ กลับไปแต่งตั้งคนอื่นซึ่งด้อยความสามารถกว่า (แต่ใกล้ชิด) คนเก่งคนนี้จะอยู่ต่อไปหรือ หรือแม้เขายังอยู่ เขายังจะทุ่มเทชีวิตจิตใจให้อีกหรือ

การรักษาระบบ ตอน 3 (จบ)

เมื่อได้รับการรับรองระบบบริหารคุณภาพไปแล้ว ปัญหาที่พบบ่อยๆ จากฝ่ายบริหารก็คือ เข้าใจผิดว่า เมื่อได้ใบรับรองแล้วก็เป็นอันสิ้นสุดกระบวนการปรับปรุงระบบบริหารคุณภาพ, ขาดความจริงจังในการศึกษาแนวโน้มของปัญหาที่ตรวจพบจากการตรวจติดตามภายใน ปัญหาของผลิตภัณฑ์ หรือบริการ ปัญหาของกระบวนการ ปัญหาลูกค้าร้องเรียน, ขาดการจัดสรรทรัพยากรให้เหมาะสม เพื่อที่จะรักษาและปรับปรุงระบบ เช่น ขาดการฝึกอบรมอย่างต่อเนื่อง, ไม่ให้ความสำคัญในการตรวจติดตามภายในและการทบทวนระบบบริหารคุณภาพ, ไม่ให้ความสำคัญในกิจกรรมการแก้ไข การป้องกัน หรือการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง
ถ้าพิจารณาดีๆ แล้วก็คือไม่เห็นคุณค่าและประโยชน์ของระบบนั่นเอง สาเหตุที่ลึกลงไปคืออะไร น่าจะเป็นไม่เข้าใจว่าระบบจะช่วยให้การบริหารง่ายขึ้นได้

การรักษาระบบ ตอน 2

เมื่อได้รับการรับรองระบบบริหารคุณภาพไปแล้ว ปัญหาที่พบบ่อยๆ จากฝ่ายบริหารก็คือ เข้าใจผิดว่า เมื่อได้ใบรับรองแล้วก็เป็นอันสิ้นสุดกระบวนการปรับปรุงระบบบริหารคุณภาพ, ขาดความจริงจังในการศึกษาแนวโน้มของปัญหาที่ตรวจพบจากการตรวจติดตามภายใน ปัญหาของผลิตภัณฑ์ หรือบริการ ปัญหาของกระบวนการ ปัญหาลูกค้าร้องเรียน, ขาดการจัดสรรทรัพยากรให้เหมาะสม เพื่อที่จะรักษาและปรับปรุงระบบ เช่น ขาดการฝึกอบรมอย่างต่อเนื่อง, ไม่ให้ความสำคัญในการตรวจติดตามภายในและการทบทวนระบบบริหารคุณภาพ, ไม่ให้ความสำคัญในกิจกรรมการแก้ไข การป้องกัน หรือการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง

ถ้าพิจารณาดีๆ แล้วก็คือไม่เห็นคุณค่าและประโยชน์ของระบบนั่นเอง สาเหตุที่ลึกลงไปคืออะไร น่าจะเป็นไม่เข้าใจว่าระบบจะช่วยให้การบริหารง่ายขึ้นได้

การรักษาระบบ ตอน 1

บรรยากาศอันชื่นมื่นสดใสเมื่อวันได้รับการรับรองระบบบริหารคุณภาพเพิ่ง จาง หายไปพร้อมๆ กับตัวระบบบริหารคุณภาพเช่นกัน กว่าจะได้มาต้องพยายามสุดแสนสาหัส แต่พอได้มาก็เริ่มจืดจาง จริงมั้ย ธรรมชาติแบบนี้ โกวเล้งเขียนไว้น่าฟังในดาบคลุ้มบุปผาคลั่ง ว่า

คนเป็นสัตว์ประหลาดชนิดหนึ่ง ไม่ว่าท่านชมชอบของสิ่งนี้ รักของสิ่งนี้ปานใด หากให้ท่านอยู่กับมันทุกวี่วัน นานไปท่านต้องเบื่อหน่ายต้องรำคาญ ความรักชอบที่มีต่อมันจะลดน้อยถอยลง จางบางเบาลง

แต่ว่าหน้าที่ของ QMR อย่างหนึ่งคือจัดการให้ระบบฯ ยังคงได้รับการดำเนินการต่อไป แล้วถ้าระบบไม่มีการดำเนินการนั้นเพราะอะไร คนเราจะทำอะไรก็เพราะเห็นคุณค่าของสิ่งนั้น จึงทำสิ่งนั้น เมื่อเขาไม่ทำก็เพราะไม่เห็นคุณค่าในสิ่งนั้นนั่นเอง ใครบ้าง ตั้งแต่ฝ่ายบริหารระดับสูง ระดับกลาง ระดับต้น แค่นี้นะ พนักงานนะ่อย่าไปเอาเขามาเป็นแพะเลย หัวหน้าให้ความสำคัญกับสิ่งใดลูกน้องก็ให้ความสำคัญกับสิ่งนั้นตามไปด้วย อยู่แล้ว

หลักการ สำคัญไฉน?

David J. Lieberman กล่าวไว้น่าฟังว่า
เมื่อคุณเลือกที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องและมีจริยธรรม
แม้ว่าสิ่งนั้นจะไม่ทำให้คุณได้เปรียบเลยก็ตาม
คุณจะทำให้ผู้อื่นรู้สึกภักดีต่อคุณเพิ่มขึ้นได้อย่างมาก
และที่สำคัญ มันจะเป็นความภักดีที่ไม่มีวันเสื่อมคลาย
และ
จงเลือกที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม้กระทั่งในช่วงเวลาที่มีทางเลือกอื่นที่ง่ายกว่าก็ตาม

ทำให้ผู้อื่นไว้วางใจและภักดีต่อเรา

เรื่องของการทำให้ผู้อื่นไว้วางใจและภักดีต่อเราอย่างไม่เสื่อมคลาย ไม่ได้เป็นเรื่องที่จะทำกันง่ายๆ แต่เป็นเรื่องที่สามารถทำได้

ก่อนอื่น ถามตัวเองก่อนว่าที่เราไว้วางใจต่อใครสักคนนั้น เพราะคนๆ นั้นมีคุณสมบัติอย่างไร
หนึ่งในคุณสมบัติที่สำคัญที่ทำให้เราไว้ใจคนผู้นั้นก็คือ การยอมรับผิดต่อการกระทำหรือพฤติกรรมของเขา

แต่ที่เราเห็นได้ทั่วๆ ไปในผู้คน ก็คือ การโยนหรือป้ายความผิดไปให้กับผู้อื่น หากหาผู้รับผิดไม่ได้ เทวดาฟ้าดินต้องรับไป เช่น ซวย ดวงไม่มดี เป็นต้น

มองแง่ดี คิดบวกกันเถอะ

พฤติกรรมที่ขัดแย้งกับคนอื่น ไม่ว่าจะมีรูปแบบหรือมูลเหตุอะไรก็ตาม ล้วนเกิดจากพลังความรู้สึกว่าคนอื่นผิด
ความสุข เกิดจากการชื่นชมความดีงานของคนอื่น เกิดจากการอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างสมานฉันท์ต่างหาก
(เจรัลด์ จี. แจมโปลสกี้ นักจิตวิทยาชาวอเมริกัน)

มันเป็นธรรมชาติของคนโดยส่วนมากไม่ใช่หรือที่จะหลงตัวเอง เทอดทูนตัวเอง แต่ทำไมต้องมองคนอื่นต่ำ เลว โง่ แย่กว่าตนเอง หรือเป็นเพราะว่าต้องทำเช่นนั้นเพื่อให้เกิดความภาคภูมิใจในตนเอง นั่นเป็นการปิดกั้นตนเองไปหรือเปล่า เพราะเมื่อเราคิดว่าเราเก่ง คนอื่นไม่เก่ง เราก็จะไม่ฟังความคิดเห็นเขา ซึ่งนอกจากจะทำให้ตนเองโง่ขึ้นแล้ว ยังทำให้ขาดมิตรที่เก่งๆ คนนั้นไปด้วย เขาผู้นั้นคงไม่ชื่นชมเราผู้ที่มองเขาว่าโง่หรอกนิ

สีนุ่น หมานักสะสม

ได้ชื่อว่าสีนุ่นเพราะพี่ๆ 2 ตัวที่เขามาอยู่ก่อนชื่อว่าสีนิลกับสีนวลตามสีขน สีนุ่นไม่ขาวเกลี้ยง เป็นขาวขุ่นๆ ใช้ชื่อสำลีไม่ได้ ได้แค่นุ่น

ความพิเศษของนุ่นก็คือเป็นนักสะสม ให้กระดูกก็สะสมไว้บนผ้าปูนอน เศษไม้หรือวัสดุอะไรที่นุ่นสนใจก็จะเก็บมาสะสมไว้ แล้วก็จะนอนเฝ้านั่งเฝ้าไว้เหมือนมีความสุข โดยเฉพาะกระดูกจริงกระดูกเทียมจะหวงมาก แต่เพราะเป็นหมาขี้ประจบ ชอบเอาอกเอาใจเจ้าของ เห็นเจ้าของก็จะเข้าไปคลอเคลียตามติด สีนิลได้ทีก็จะแอบเอากระดูกไปหมด นุ่นกลับมาไม่เห็นของที่ตนสะสมไว้ก็ทำหน้าเหรอหราสงสัย

พื้นฐานแห่งการนินทา

นินทาใครหนอที่มันที่สุด ก็นินทานายไง

ทุกคนรู้ดีว่าไม่ควรนินทานาย แต่แหม มันเหลืออดจริงๆ

ทำไมลูกน้องจึงนินทานาย?

สาเหตุใหญ่ๆ น่าจะมี 2 ประการ คือหัวหน้าทำตัวให้ลูกน้องเหนื่อยหน่าย กับ ลูกน้องมีนิสัยอันฝังลึกแบบนั้น

จัดการพวกอวดเก่ง

ได้คุยกันเรื่องการทำให้พนักงานมีส่วนร่วมในการใช้ความคิดสร้างสรรค์ ได้รับคำถามน่าสนใจว่า มีเพื่อนที่เสนอไอเดียของตัวเองมาอย่างภาคภูมิใจและเชื่อมั่นในตนเองอย่างล้นเหลือ และหัวดื้อจนไม่ยอมรับความคิดเห็นที่แตกต่างของคนอื่น ใครค้านหรือขอรายละเอียดเพิ่มเติมก็ไม่พอใจ จะทำอย่างไร

จะตอบอย่างไรดีครับ

มันเหมือนกับการจัดการกับสารพัดตัวแสบเลยครับ เห็นจะต้องใช้กลยุทธิ์หลากหลายกระบวนท่า แต่ต้องเริ่มจากความจริงใจของเรา ยกย่องในความเท่าเทียมกันของความเป็นคน และเพิ่มด้วยความรักความเมตตาเข้าไป

RQ: ความสามารถในการกลับคืนสู่สภาพเดิม

จาก Add ของ SE-ED มีเรื่อง RQ น่าสนใจ และยังบอกไว้ด้วยว่ามีที่มาจาก http://klb.dmh.go.th/tks/ เมื่อค้นหาแล้วน่าสนใจครับ
แต่ว่า... ปัจจุบันมีการเรียบเรียง Q ต่างๆ ที่มีไว้มากมายก่ายกอง เช่น
AQ : Adversity Quotient ความฉลาดในการฝ่าวิกฤติ
BQ : Business Quotient ความฉลาดทางธุรกิจ
CQ : Cultural Quotient ความฉลาดทางวัฒนธรรม
EQ : Emotion Quotient ความฉลาดทางอารมณ์
HQ : Health Quotient คือความสามารถทางการจัดการและการบริหารสุขภาพ

ชีวิตนี้เป็นของใคร?

...
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง
ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร
ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง
...
ฟังเพลงนี้แล้วสะกิดใจ จนต้องค้นหาว่าเพลงอะไร ใครร้อง... ชื่อเพลงคือก้อนหินก้อนนั้น ร้องโดยโรส ศิรินทิพย์ แล้วโรสคือใคร รู้จักแต่รุ่นเก่าๆ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่เนื้อหาของเพลง

อย่าได้ตัดสินผู้คน

พฤติกรรมที่ขัดแย้งกับคนอื่น ไม่ว่าจะมีรูปแบบหรือมูลเหตุอะไรก็ตาม ล้วนเกิดจากพลังความรู้สึกว่าคนอื่นผิด
ความสุข เกิดจากการชื่นชมความดีงามของคนอื่น เกิดจากการอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างสมานฉันท์ต่างหาก
(เจรัลด์ จี. แจมโปลสกี้ นักจิตวิทยา ชาวอเมริกัน)

ความผิดถูกทั้งหลาย เฉกเช่นควันเมฆผ่านตา (มังกรหยก - กิมย้ง)

จริงก็คือเท็จ เท็จก็คือจริง
จริงๆ เท็จๆ ความจริงไม่ต้องยึดถือเกินไป (เซี่ยวลี้ปวยตอ - โกวเล้ง)

ให้ เพื่ออะไร

"ไม่รู้ว่าให้ไปแล้วเขาจะใช้ประโยชน์หรือเปล่า จะเสียของมั้ย"
"แนะนำไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปปฏิบัติหรือเปล่า"
"สอนแทบเป็นแทบตาย มันไม่ได้สำนึกบุญคุณเล้ย!"
"ทุ่มเทให้มันทุกอย่าง มีไหมที่มันจะรู้ว่าเราต้องเหนื่อยยากแค่ไหน..."

อีกมากมายสารพัดที่จะบ่นต่อว่าต่อขาน จนทำให้เกิดความสงสัยว่าที่เขาทำไปนั้น ล้วนต้องการผลตอบแทนใช่ไหม เมื่อไม่เป็นดังใจก็ผิดหวัง เกิดความทุกข์ขึ้นมาซะแล้ว

ทุกคนคือคนสนิท

เคยเจ็บปวดไหม งานนี้น่าจะใช้เราเพราะอยู่ในความรับผิดชอบของเรา หรือเป็นที่ประจักษ์ว่าเราเป็นมือโปรทางด้านนี้ แต่หัวหน้าที่รักของเราก็เอาไปให้คนอื่นทำ
ก็เป็นเรื่องดีถ้าจะมีการฝึกเด็กใหม่หรือเพื่อพัฒนาคน ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ตั้งทีมทำงาน ให้เราในฐานะมือโปรเป็นพี่ใหญ่ถ่ายทอดวรยุทธให้รุ่นน้อง แต่กลับเป็นว่าเขาต้องการโปรเด็กคนนั้น เป็นคุณคุณจะทำอย่างไร

การพูดให้ลงมือปฏิบัติในทันที

การจูงใจพนักงาน เพื่อนร่วมงานที่ปัจจุบันต่างก็ทดท้อห่อเหี่ยวหมดแรงใจ จะทำอย่างไร? - เป็นคำถามที่ได้รับมา
ถ้าจะตอบกันจริง เห็นท่าจะต้องใช้เวลาเป็นวัน
เริ่มจากว่า เราได้สร้างสมบารมีมาเพียงพอให้คนศรัทธามากน้อยแค่ไหน เป็นแบบอย่างได้ดีเพียงใด แต่อย่างไรก็ดี สามารถเริ่มได้ทันทีจากตรงนี้ ลองพิจารณาแนวทางนี้แล้วปรับปรุงให้สอดคล้องกับรูปแบบของตนเอง...