"ไม่รู้ว่าให้ไปแล้วเขาจะใช้ประโยชน์หรือเปล่า จะเสียของมั้ย"
"แนะนำไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปปฏิบัติหรือเปล่า"
"สอนแทบเป็นแทบตาย มันไม่ได้สำนึกบุญคุณเล้ย!"
"ทุ่มเทให้มันทุกอย่าง มีไหมที่มันจะรู้ว่าเราต้องเหนื่อยยากแค่ไหน..."
อีกมากมายสารพัดที่จะบ่นต่อว่าต่อขาน จนทำให้เกิดความสงสัยว่าที่เขาทำไปนั้น ล้วนต้องการผลตอบแทนใช่ไหม เมื่อไม่เป็นดังใจก็ผิดหวัง เกิดความทุกข์ขึ้นมาซะแล้ว
เมื่อเราค้นพบแสงสว่างบางอย่าง บรรลุสัจธรรมบางด้าน พบเห็นลูกน้อง เพื่อร่วมงาน หรือแม้แต่ใครๆ เดินผิดทาง หรือควรเพิ่มเติมบางสิ่งบางอย่างให้เพื่อความสำเร็จของเขา ทำไมเราไม่ให้ไปฟรีๆ แบบไม่คิดหวังผลอะไรเลย ทำได้ไหม มันเป็นหน้าที่เราไม่ใช่หรือที่ต้องช่วยเหลือผู้คน เขาจะทำหรือไม่ เขาจะได้อะไรหรือไม่ ทำไมต้องใส่ใจ ทำตามหน้าที่ที่มนุษย์ผู้หนึ่งพึงกระทำก็พอไม่ใช่หรือ
สอนเถอะครับ บอกเขาไปเถอะ ตราบใดที่ชีวิตยังมี ก็สอนก็ถ่ายทอดต่อไปด้วยหัวใจบริสุทธิ์ไม่ได้หวังผลอะไรตอบแทน มีแต่ความรักความเมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
แต่... ก็อาจจะเสียใจอีกที่สอนเขา แต่เขาไม่เต็มใจจะฟัง แล้วก็โทษเขาว่าเป็นคนที่สอนยาก สอนไม่ได้ โดยลืมคิดไปว่าเพราะวิธีการสอนไม่ดีหรือเปล่า ไม่ถูกต้องไม่เหมาะสมหรือเปล่า
แล้วถ้าสอนผิดหรือแนะนำไม่เหมาะสมจะเป็นไร ก็หาวิธีใหม่แนวทางใหม่ เพราะเรามีแต่มุ่งมั่นอันบริสุทธิ์ใจที่จะให้เขาเป็นคนดี ประสบความสำเร็จ
แม้แต่ลูกๆ ของเราก็เถอะ ตอนเด็กเขาก็น่ารัก ว่านอนสอนง่าย แต่ยิ่งโตยิ่งสอนยาก ความจริงไม่ได้สอนยาก แต่เพราะเรายังสอนเขาเหมือนเขายังเป็นเด็กอยู่ต่างหากทั้งที่เขาโตแล้ว แล้วมันจะได้ผลอย่าง จะตัดหางปล่อยวัดหรือ คนนะครับ! นี่เรากำลังโทษคนอื่นอยู่ใช่ไหมครับว่าสอนไม่ได้ สอนไม่ฟังทั้งที่จริงแล้วเราสอนไม่เป็น เป็นธรรมชาตินะครับที่เรามักจะโทษผู้อื่นเสมอ หาใครเป็นแพะรับบาปไม่ได้ ก็ไปลงที่โชคชะตาคราเคราะห์
ปรับกรอบความคิดก่อน แล้วเมื่อการสอนชี้แนะเริ่มได้ผล ประสบการณ์ก็จะยิ่งมากขึ้น บารมีก็สะสม จะเริ่มเชี่ยวชาญในการสอนแนะนำ ใช่ไหมครับ
สอนเหมือนไม่ได้สอน โดยมากแล้วจะเกิดจากความศรัทธาความเชื่อถือเชื่อมั่น ไม่ต้องสอนก็พร้อมจะมีคนยึดถือปฏิบัติตามอยู่แล้ว เพราะเราเป็นผู้นำ ผู้นำจะมีอิทธิพลทางความคิดและพฤติกรรมอยู่แล้ว
เช่นเดียวกันกับที่บางทีเราพบหนังสือดีๆ สื่อการสอนดีๆ หรือแม้แต่ธรรมะดีๆ เราเห็นว่าเพื่อนเรา ลูกน้องเราน่าจะได้ศึกษา เราอยา่กให้ แต่เกิดไม่แน่ใจว่าให้เขาไปแล้วเขาจะอ่าน จะศึกษา จะดูหรือไม่ - ทำไมต้องห่วงอนาคตถึงขนาดนั้น เรามีหน้าที่ให้ ก็ให้ตามหน้าที่ก็พอ (หน้าที่ของความเป็นมนุษย์ที่มีความรักความเมตตา) อย่างน้อยเราก็ได้สบายใจแล้วใช่ไหมว่าเราให้เขาแล้ว ชี้ทางให้แล้ว วันนี้เขายังไม่เดินตามทางที่เราแนะนำ แต่ว่าวันหนึ่งเขาอาจจะเดินตามนั้นก็ได้ เขาพร้อมเขาก็จะเปลี่ยนเองแหละ เราทำได้เพียงแค่นั้น ขอให้ได้ทำก็น่าจะภูมิใจ สบายใจและสุขใจแล้ว แม่นบ่ !
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น