“...อันที่จริงความสามารถของคนเรานั้นแตกต่างกันไม่เท่าไรนัก แต่เหตุที่ทำให้บางคนกลายเป็นคนเก่งจนจัดอยู่ในข่ายบุคลากรระดับแนวหน้านั้น ก็เพราะพวกเขาชอบใช้สมอง ไม่ยอมเป็นสองรองใคร และเชื่อว่าตัวเองไม่มีอะไรที่สู้คนอื่นไม่ได้ ดังนั้น พวกเขาจึงกลายเป็นบุคคลชั้นแนวหน้าไปจริงๆ
แต่คนบางคนไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง หรือไม่คิดที่จะก้าวหน้าด้วยสาเหตุบางประการ ดังนั้น พวกเขาจึงกลายเป็นบุคคลระดับสามหรือสี่ไปโดยปริยาย คนประเภทนี้เคยชินกับความพ่ายแพ้ล้มเหลวมานับครั้งไม่ถ้วน บางคนถึงกับยอมรับว่าตนเองเป็นคนไม่เอาไหน ชาตินี้ไม่มีทางได้ดิบได้ดีกับเขาได้ดอก แต่จริงๆ แล้ว ในหมู่คนประเภทนี้ ยังมีคนจำนวนมากที่ไม่เอาไหนเพราะติดนิสัยขี้เกียจสันหลังยาวจนเคยตัว (ขอย้ำว่านี้เป็นเนื้อความตามหนังสือนะครับ ดุเดือดเผ็ดร้อนจริงๆ) เพราะความขี้เกียจนี่แหละ จึงทำให้พวกเขากลายเป็นคนเรื่อยๆ เฉื่อยๆ ไม่อยากเอาชนะอะไรทั้งสิ้น ไม่ชอบเผชิญหน้ากับอุปสรรคหรือความยากลำบาก ไม่อยากก้าวหน้า ชินชาต่อความล้มเหลวทุกชนิดเสียแล้ว
ถ้าหากเราสามารถทำให้คนพวกนี้ได้ลิ้มรสความสุขสดชื่นจากชัยชนะสักครั้ง หนึ่งละก้อ พวกเขาจะติดใจและพัฒนาตนเองจนกลายเป็นบุคลากรชั้นหนึ่ง หรือยิ่งกว่าชั้นหนึ่งก็ยังไหว...”
ที่ชอบมากๆ ก็ย่อหน้าท้ายนี่แหละ ทุกคนยังไม่หมดสิ้นซึ่งหนทางเยียวยา ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเยียวยาพวกเขา ไม่ต้องช่วยเหลือทั้งหมดหรอก ช่วยให้เขาเริ่มเดินทางได้ก็พอ อย่าได้คิดว่าพวกเขาไม่สามารถเยียวยาได้ แล้วไม่ยอมเยียวยาพวกเขา เราเองก็ต้องฝึกวิธีการเยียวยาให้ชำนาญ คือการเป็นครูเป็นผู้สอนที่ดี สอนไปก่อนจะได้ผลหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคำนึงถึง แต่การสอนคนก็ไม่ใช่ว่าจะสอนกันตรงๆ ง่ายๆ ต้องกระตุ้นให้เขาอยากเรียนก่อนใช่ไหม
ตัวอย่างง่ายๆ ในชีวิตจริง เช่นเรามีลูกหลานที่เรียนไม่ดี เกรดเฉลี่ยแค่ 2 กว่าๆ และถ้าเราไปคาดคั้นให้เทอมต่อไปต้อง 3.5 คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่หากเราพิจารณาดีๆ จะเห็นว่ามีบางวิชาที่เขาได้เกรดดีกว่าวิชาอื่นๆ นั่นแหละเครื่องมือเราละ ขอเขา จูงใจเขาว่าเทอมหน้าเกรดรวมไม่สนใจ เอาแค่วิชานี้ยกระดับขึ้นอีกได้ไหม จาก 2 เป็น 3 หรือจาก 3 เป็น 4 ส่วนวิชาอื่นๆ รักษาสภาพไว้ก็พอ
เขาจะไม่รู้สึกกดดันว่ายากเกินไป เขาจะทำได้ง่ายๆ นั่นแหละครับที่เราจะฉลองความสำเร็จ เพื่อให้เขาเก็บเกี่ยวความสำเร็จ เกิดความมั่นใจฮึกเหิมและเชื่อมั่นในตัวเองยิ่งขึ้น ไม่ช้าไปหรอก ชีวิตเขายังอยู่อีกยาวนาน เราเพียงแค่ช่วยวางรากฐานชีวิตที่แน่นหนาให้เขา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น