ได้ชื่อว่าสีนุ่นเพราะพี่ๆ 2 ตัวที่เขามาอยู่ก่อนชื่อว่าสีนิลกับสีนวลตามสีขน สีนุ่นไม่ขาวเกลี้ยง เป็นขาวขุ่นๆ ใช้ชื่อสำลีไม่ได้ ได้แค่นุ่น
ความพิเศษของนุ่นก็คือเป็นนักสะสม ให้กระดูกก็สะสมไว้บนผ้าปูนอน เศษไม้หรือวัสดุอะไรที่นุ่นสนใจก็จะเก็บมาสะสมไว้ แล้วก็จะนอนเฝ้านั่งเฝ้าไว้เหมือนมีความสุข โดยเฉพาะกระดูกจริงกระดูกเทียมจะหวงมาก แต่เพราะเป็นหมาขี้ประจบ ชอบเอาอกเอาใจเจ้าของ เห็นเจ้าของก็จะเข้าไปคลอเคลียตามติด สีนิลได้ทีก็จะแอบเอากระดูกไปหมด นุ่นกลับมาไม่เห็นของที่ตนสะสมไว้ก็ทำหน้าเหรอหราสงสัย
นุ่นมีความสุขจริงหรือที่ได้สะสมของไว้แล้วต้องคอยระวังไม่ให้พี่ๆ 2 ตัวมาแอบเอาไป มันเป็นความทุกข์ใช่ไหมที่ยึดติดกับสิ่งของเหล่านั้น ยึดมั่นถือมั่นไว้ หวงไว้ไม่ยอมกิน ขอให้ได้เฝ้าไว้และคอยคำรามเมื่อพี่ๆ 2 ตัวเข้าใกล้
น่าสงสัยว่าชาติก่อนทำอะไรไว้ จึงเกิดมาเป็นหมาในโรงงานแห่งหนึ่ง และจับพลัดจับผลูได้มาอยู่ในบ้านพื้นหินแกรนิต มีอาหารให้กินตลอด มีเจ้านายให้ความรัก ฉีดยาฉีดวัคซีนให้ตามโปรแกรม การสะสมสิ่งของของนุ่นเพราะอะไร พี่ๆ 2 ตัวไม่เห็นเขาสะสม มีอะไรเขาก็กินหมด แต่นุ่นไม่ค่อยกิน จะเก็บท่าเดียว แล้วก็ถูกขโมยไปในที่สุด ทำตัวเหมือนคนขี้งก เก็บสะสมข้าวของเครื่องใช้ไว้คนเดียว (เผลอมาหาคนได้ไง ขอกลับไปเรื่องหมาดีกว่า)
พยายามบอกกับนุ่นว่าไม่ต้องสะสม มีให้้กินให้ใช้สม่ำเสมอไม่อดไม่อยากอยู่แล้ว ให้ไปก็เพื่อให้กิน เอาไปเก็บไปซ่อนทำไม ยิ่งเก็บก็ยิ่งเป็นกังวลกับการกลัวที่จะสูญเสีย ตัวเองอาจคิดว่ามีความสุขที่ได้ครอบครอง แต่แท้จริงมีแต่ความทุกข์ที่ต้องระวังต้องกังวลไม่ใช่หรือ
นุ่นก็เป็นเพียงสุนัข ย่อมแยกสุขทุกข์ไม่ออก นับประสาอะไรกับสุนัข แม้แต่เราที่เป็นคนยังหลงกันง่ายๆ
บอกเท่าไร นุ่นก็ไม่เชื่อ ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่อยากให้อีกแล้ว เพราะให้แล้วเจ้าก็เป็นทุกข์ แต่ก็เผลอให้อยู่เรื่อยเพราะคิดว่าจะกินจะใช้ไม่สะสม
สรุปก็คือ นุ่นเป็นหมาที่ไม่รู้จักฟังภาษาคนให้เข้าใจ!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น