อะไรๆ ก็ต้องมีค่าตอบแทนหรือหรือ

ผู้ บริหารหลายๆ คน ปรับทุกข์ให้ฟังว่า พนักงานของตนนั้น เห็นแก่เงินจริงๆ มีงานใหม่มา มีงานเพิ่มมา ทุกคนจะถามเสมอว่าทำแล้วได้อะไร ไม่คุ้มก็ไม่ทำ

โปรดพิจารณาด้วยความเป็นธรรมครับว่า อันนี้เป็นความผิดของใคร?

อันว่าการเป็นพนักงานกินเงินเดือน หรือเป็นมนุษย์เงินเดือนนั้น สิ่งที่พวกเราต้องการคืออะไรถ้าไม่ใช่เงินเดือน จะมีสักกี่คนที่ทำๆๆๆๆๆ เกินเงินเดือน ไม่ได้สนใจว่าเงินเดือนจะได้เท่าไร แต่สนใจเพียงแต่ว่างานที่ตนทำทุกงานนั้นจะออกมาดีที่สุดได้อย่างไร คนประเภทนี้จะอยู่ได้ไม่นาน ถ้าไม่ขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงกว่า เงินเดือนดีกว่า ก็จะไปอยู่ที่อื่น แต่อย่าลืมนะว่าคนพวกนี้จะมีอยู่กี่ ppm กั๊น!


ส่วนใหญ่มีแต่ต้องการรายได้ที่สูงขึ้นและงานสบายขึ้น มันสวนทางกันไหม แล้วก็คิดแต่ว่าเมื่อมีงานเพิ่ม งานพิเศษ ก็ต้องการเงินเพิ่มเงินพิเศษด้วย อาจเป็นไปได้ความต้องการพื้นฐานทางด้ายกายภาพยังไม่ได้รับการตอบสนองที่ เพียงพอ และเป็นไปได้ที่พวกเขาคิดแต่เพียงความต้องการระดับต้นนั้นเท่านั้น แต่จริงๆ แล้วคืออะไร อาจเป็นไปได้อีกเช่นกันที่วัฒนธรรมองค์กรมันเป็นไปอย่างนั้น แต่ก็ต้องพิจารณาต่อไปว่าใครหนอใครกันที่ทำให้วัฒนธรรมองค์กรเป็นไปอย่าง นั้น ปรับเปลี่ยนได้ไหม ถ้าคิดว่าไม่ได้ มันก็ไม่ได้ ถ้าคิดว่าได้มันก็ปรับเปลี่ยนได้
หัวหน้าพึงทำตัวเป็นตัวอย่างต่อการทุ่มเททำงานหนัก ทำงานอย่างมีมาตรฐานสูง เพราะหัวหน้าหรือผู้นำที่ย่อมมีอิทธิพลทางความคิดและพฤติกรรมต่อลูกน้องใน หน่วยงาน ลูกน้องเป็นเช่นไรก็คือภาพสะท้อนของหัวหน้างาน
สิ่งที่ทุกคนที่รักความก้าวหน้าพึงทำคือปรับกรอบความคิดเสียใหม่ เพราะ งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข คำคมนี้เก่ามาก แต่สะท้อนให้เห็นว่างานต้องมาก่อน แล้วเงินตามมาที่หลัง
แต่... ในองค์กรเอกชนทั่วไปมักจะเป็นว่า งานนั้นมาตลอด แต่เงินมันไม่ค่อยจะมา
แต่จะเป็นไรไป เพราะตัวตนของเรานั้นสำคัญอยู่ที่ผลงาน งานของเราต้องได้ตามมาตรฐานเสมอ และโดยปกติแล้วเป็นมาตรฐานระดับสูงนะ เราจะไม่ยอมรับระดับพื้นๆ ที่ขอให้ผ่านๆ ไปเท่านั้น ตราบใดที่เป็นงานของเรา ย่อมต้องได้มาตรฐานระดับสูงเสมอ ส่วนงานที่ได้เพียงมาตรฐานระดับต่ำสุด หรือพอให้ผ่านๆ นั้น ไม่ใช่เรา แม้ว่าผลการประเมินผลงานประจำปีจะไม่ได้แตกต่างจากคนทำงานในระดับพื้นฐานก็ ไม่เป็นไร เพราะเราไม่ใช่คนประเภทนั้น เรามีมาตรฐานของเรา
เมื่อเป็นเช่นนี้ ฟ้าดินจะไม่เห็นเลยหรือ (หลายคนน้อยใจตอบกลับมาว่า อย่าว่าแต่ฟ้าดินเลยพี่ แม้แต่หมาก็ยังไม่เห็นเลย)
ทำไมต้องมีคนเห็น ไม่เห็นก็ไม่เป็นไรไม่ใช่หรือ คุณค่าของเรานั้นไม่ธรรมดา เราไม่ได้ทำเพียงเพื่อให้เทวดาฟ้าดิหรือหมามาเห็นสักหน่อย เราทำเพราะเราเป็นคนอย่างนั้น แม้ไม่มีใครเห็น แต่สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นคือการสั่งสมคุณงามความดีและฝีไม้ลายมือ เมื่อถึงเวลาเราย่อมได้รับผลดี หากที่นี่ไม่เห็นคุณงามความดี ก็จะมีที่อื่นมาเห็น อาจเป็นหน่วยงานอื่น หัวหน้าคนอื่น (ที่ไม่ใช่หัวหน้าอันโง่งมของเรา) ธรรมชาติย่อมตอบแทนเสมอ
เมื่อผมยังทำงานอยู่ในโรงงาน ผมจะทำตัวเป็นตัวอย่าง และถ่ายทอดแนวคิดนี้สู่ลูกน้องและคนข้างเคียงเสมอ และก็แปลกที่เมื่อเราเป็นอย่างนี้แล้วนะ เป็นแบบว่าไม่ได้ให้ความสำคัญกับค่าตอบแทนมากเป็นลำดับต้นๆ นะ สิ่งที่พวกเราได้คือค่าตอบแทนที่ดีกว่าเสมอ แม้ว่าบางครั้งอาจมีเส้นสายหรือกรรมมาบังบ้าง แต่เราก็เป็นแนวหน้าที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานเสมอ เพราะเราแสดงให้เห็นถึงความน่าไว้วางใจในฝีไม้ลายมือของเราอยู่เสมอ เราไม่ธรรมดานะ
อย่าเพียงแต่เรียกร้องค่าตอบแทนเลยท่าน ทำงานไปเถอะ ทำดีไปเถอะ ผลดีมันมาเอง ยกเว้นเรากำลังอยู่ในช่วงแห่งการใช้กรรม แต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าที่ใดเมื่อไรก็ตาม เราจะไม่ยอมเป็นเพียงมาตรฐานขั้นต่ำเท่านั้น เพราะเราไม่ใช่คนธรรมดา!!!