หมากับการบริหาร

ผมมีหมาพันธุ์ทางสีขาวตัวหนึ่ง เป็นตัวเมีย เวลาที่ดุหรือตี (เบาๆ ไม่ทารุณสัตว์นะ) จากความซุกซนหรือไม่เชื่อฟัง แทนที่หล่อนจะกลัวแล้วหนีหน้า กลับแสดงท่าทีสำนึกผิด หูตูบหางตกกระดิกหางระริกระรัวเข้ามาแนบเท้าเอาฝ่าเท้าหน้าแตะที่เท้าผมอีก
สะท้อนกลับสู่ชีวิตการทำงานจริง...

หลักการจากต้นหลิว

หลักการที่แน่นหนาเด็ดเดี่ยว ย่อมสร้างความศรัทธาให้กับผู้คน ทุกคนจะเชื่อมั่นในการทำความดี เพื่อรักษาความเคารพในตนเอง เราต้องทำสิ่งที่ถูกต้อง แม้จะทำให้คนไม่พอใจ ดีกว่าทำให้คนพอใจชั่วคราวด้วยการทำสิ่งที่เรารู้ว่าผิด (The 8^th Habit)

ให้ในสิ่งง่ายๆ

ในโลกนี้มีคนที่ไม่มีคนรักและไม่มีความหวังอยู่มากมาย
พวกเขากำลังรอคอยคนที่มีความรักเอื้ออาทรพวกเขา
รอคอยคนที่มีความหวัง ให้ความหวังแก่พวกเขา
เพื่อว่าสักวันหนึ่ง
พวกเขาจะได้กลายเป็นคนที่สามารถให้ความรัก และความหวังแก่คนอื่นเช่นกัน

(ขออภัยที่จำไม่ได้ว่าเอามาจากไหน ใครรู้ช่วยบอกเอาบุญด้วยครับ)
ความจริงคำคมนี้เอาใส่ไว้ที่หน้าวัตถุประสงค์แล้ว แต่ยังเกิดความประทับใจกับบทบาทของผู้บังคับบัญชาหรือผู้นำที่เป็นนักสร้างคน (ไม่ใช่จอมทำลายล้าง) ซึ่งหน้าที่ของเขาคือสร้างคน สร้างลูกน้อง ปั้นเขาให้ประสบความสำเร็จ และเมื่อเขาประสบความสำเร็จแล้วจะกตัญญูเราหรือไม่ จะนึกถึงเราหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องใส่ใจ เรามีหน้าที่เพียงให้เขา ช่วยเขา รักเขา มันเป็นหน้าที่เรา
ก็แค่นั้นเอง

ลูกน้องประเภท "ม้าพยศ"

ม้าดีย่อมมีพยศ แต่หากปราบได้จะกลายเป็นมาดีเป็นม้าศึกม้าพลังให้กับเรา เพียงแต่ว่า... เราสามารถปราบม้าพยศได้หรือไม่ ปกติการจัดการกับม้าพยศมี 2 แนวทาง หนึ่งคือค่อยๆโอ้โลมปฎิโลมทำความคุ้นเคยจนเข้าอกเข้าใจกัน เมื่อขี่หลังได้ก็เป็นอันเรียบร้อย แต่แนวทางที่ 2 คือยิงทิ้ง
เรา ไม่จำเป็นต้องเคยเป็นม้าพยศมาก่อนจึงจะปราบม้าพยศได้