ทุกสิ่งอย่างล้วนเปลี่ยนแปลง และต่างก็กล่าวว่าตนนั้นคือผู้นำแห่งการเปลี่ยนแปลง
แต่ทำไม ไม่ยืดหยุ่นเอาซะเลย
ทำงานแต่ละอย่างก็ต้องอย่างงั้นอย่างงี้เป๊ะๆ แม้แต่แบบตัวอักษรก็ยังบังคับให้ใช้อยู่ฟอนต์เดียว
อนุรักษ์มากเกินไปก็ไม่ยืดหยุ่น ก็คืออุปาทาน ยึดมั่นถือมั่น และมีอัตตา ตัวกูของกูล้นเหลือ
การจำกัดรูปแบบมากเกินไป ก็ทำให้อึดอัดขัดข้อง ความคิดสร้างสรรค์ก็ออกมาไม่ได้ จะคิดปรับปรุงเปลี่ยนแปลงก็ลำบาก
แต่ก็เห็นว่าคนส่วนใหญ่เขารับกันได้ เขาบอกว่าก็ดี ไม่ต้องคิดมาก
แม้ว่าเราเองจะยอมยืดหยุ่นตามไปด้วยกับกฎเกณฑ์ที่ fixed idea แต่มันก็อึดอัดน่ะ
สุดท้ายก็ต้องถามตัวเองว่า มันจำเป็นไหมที่จะต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างนี้ หมดที่ไปจริงๆ หรือ
คนส่วนใหญ่กลัวที่จะต้องเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม กลัวที่จะต้องเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต นี่ก็ยึดมั่นอีกเหมือนกัน
ถามว่าเราเองก็ยึดมั่นกับแนวคิดของเราหรือไม่ บางครั้งก็สะดุ้งเอาเหมือนกันว่าบางอย่างเราก็ยึดมั่นกับ "ความไม่ยึดมั่น"
แต่ลึกๆ แล้ว, ส่วนใหญ่แล้ว ไม่ใช่ความยึดมั่น แต่เพราะจิตวิญญาณแห่งการปรับปรุงอย่างต่อเนื่องต่างหาก เห็นจะต้องฝึกความอดทนกับการที่ไม่ต้องปรับปรุงอะไรเลย เลื่อยๆ เฉื่อยๆ ดีกว่ามั้ง
เคยคิดที่จะแก้ไขในด้านกรอบความคิดให้ ซึ่งอาจจะต้องใช้เวลา 2 ปี 3 ปี หรือมากกว่านี้
แต่ทำไมต้องทำ ไปทำอะไรๆ เพื่อตังเองไม่ดีกว่าหรือ
เคยเจอสภาพแบบนี้บ้างไหม?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น