กลับสู่สนามรบ

นึกถึงบทกวีของ หวั่งไหว ศิลปินและกวีเอก จาก "วิถีแห่งเต๋า" แปลและเรียบเรียงโดยพจนา จันทรสันติ ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 12 เมื่อ มีนาคม 2537 ที่ว่า

ในยามชราภาพ
ข้าพเจ้าเพียงต้องการความสงบ
ไม่ต้องกังวลกับการงานของโลก
กลับไปอยู่ในไพรพฤกษ์
ที่ชึ่งลมโชยพัดสายรัดเอว
มีจันทร์เจ้าส่องสว่างอยู่บนเครื่องสาย
ที่ข้าพเจ้าบรรเลงเล่น
นี่คือทั้งหมดที่ข้าพเจ้าปรารถนา

แต่ตอนนี้ยังชราไม่พอ ยังต้องทำงานต่อไป แต่ขอเปลี่ยนงานได้ไหม

เป็นที่ปรึกษาและวิทยากรอบรมมานานกว่า 10 ปี ได้แต่แนะนำบอกกล่าวให้คนอื่นทำโน่นทำนี่ ซึ่งล้วนต้องทำโดยอาศัยความร่วมมือจากผู้คน และก็มีปัญหากลับมาตลอดว่าไม่สามารถทำได้

อดีตก็เคยทำมาแล้ว และทำได้ ทำไมคนอื่นทำไม่ได้ สงสัย

อีกอย่างการเป็นที่ปรึกษาก็เหมือนเป็นเสนาธิการ มันฝืนๆ ตัวเองอยู่บ้างที่เกิดมาเป็นนักรบ เมื่อไม่ได้รบก็เหงา เลยต้องกลับมาเป็นนักรบใหม่ เป็นนักรบที่ใกล้ชราแล้ว แต่หัวใจยังคึกคะนองครุกรุ่นอยู่

ลาออกจากการเป็นที่ปรึกษาแล้วครับ มาเป็นผู้จัดการส่วนงานพัฒนาบุคลากร

ดังนั้น ช่วงที่ห่างหายไปก็เพราะว่าอยู่ในช่วงจิตใจกำลังปรับตัว และเจอวิกฤติน้ำท่วม ที่ต้องอพยพไปอาศัยเพื่อน/พี่/น้อง ที่เคยร่วมงานกัน ร่วมก๊วนกัน

กลับมาแล้วครับ คงได้มีเรื่องเล่าอีกมากมายเกี่ยวกับการบริหารจัดการผู้คน ที่จะเล่าสู่กันฟังครับ