จะโทษเขา หรือเพราะเรายอมเป็นเหยื่อ

สืบเนื่องมาจากการปรับทุกข์ของรุ่นพี่ว่าเดี๋ยวนี้เด็กรุ่นใหม่นั้นมาแรง เหลือเกิน หัวสมัยใหม่ พูดจาไม่มีมีสัมมาคารวะ ไม่เห็นความสำคัญความเก๋าและประสบการณ์ของรุ่นเก่าที่อยู่มานานกว่า 20 ปี แนวทางการบริหารจัดการดูเหมือนว่ามุทะลุดุดัน ไม่นึกถึงความเป็นคน เอาแต่จะได้อย่างเดียว
การระบายออกมาของรุ่นพี่ (ที่จริงก็ไม่ได้แก่กว่าผมซักเท่าไร) ดูจะมีแต่ความทุกข์ น้อยเนื้อต่ำใจกระไรปานนั้น

ขอโทษที ผมผิดไปแล้ว

ตอนที่เริ่มงานเป็นหัวหน้าหน่วยงานใหม่ๆ ต้องรับผิดชอบต่อลูกน้อง 10 คน คลุกคลีทำงานด้วยกัน จนกระทั่งนายขยายขอบเขตงานให้ดูแลหน่วยงานเพิ่มอีกหน่วยงานหนึ่ง เป็นงานฝาก (ไม่ได้เงินเดือนเพิ่ม) ซึ่งหน่วยงานใหม่นี้มีพนักงานถึง 30 คน
ด้วย ความภาคภูมิใจที่ได้รับความไว้วางใจจากนาย ก็เริ่มคลุกคลีกับหน่วยงานใหม่ โดยไม่ได้ละเลยกับลูกน้องเก่า แต่ลูกน้องเก่าก็ไว้ใจได้แล้ว เข้าทางกันแล้ว ไม่ต้องดูแลมากก็ได้ ลูกน้องเก่าก็ดีสมใจทำให้ไว้วางใจได้ ดังนั้นเวลาส่วนใหญ่จึงอยู่กับหน่วยงานใหม่ เริ่มรู้แล้วว่าในบรรดา 30 คนนี้ มีหัวโจกจอมซ่าอยู่ 2 คน คือเจ้าเอี้ยงที่ร่างกายสูงใหญ่ไว้หนวดน่าเกรงขาม และเจ้าโจก็สูงใหญ่เช่นกัน หนำซ้ำยังไว้หนวดและเคราพร้อมมีข่าวลือว่าเคยฆ่าคนมาแล้ว

อะไรๆ ก็ต้องมีค่าตอบแทนหรือหรือ

ผู้ บริหารหลายๆ คน ปรับทุกข์ให้ฟังว่า พนักงานของตนนั้น เห็นแก่เงินจริงๆ มีงานใหม่มา มีงานเพิ่มมา ทุกคนจะถามเสมอว่าทำแล้วได้อะไร ไม่คุ้มก็ไม่ทำ

โปรดพิจารณาด้วยความเป็นธรรมครับว่า อันนี้เป็นความผิดของใคร?

อันว่าการเป็นพนักงานกินเงินเดือน หรือเป็นมนุษย์เงินเดือนนั้น สิ่งที่พวกเราต้องการคืออะไรถ้าไม่ใช่เงินเดือน จะมีสักกี่คนที่ทำๆๆๆๆๆ เกินเงินเดือน ไม่ได้สนใจว่าเงินเดือนจะได้เท่าไร แต่สนใจเพียงแต่ว่างานที่ตนทำทุกงานนั้นจะออกมาดีที่สุดได้อย่างไร คนประเภทนี้จะอยู่ได้ไม่นาน ถ้าไม่ขึ้นสู่ตำแหน่งที่สูงกว่า เงินเดือนดีกว่า ก็จะไปอยู่ที่อื่น แต่อย่าลืมนะว่าคนพวกนี้จะมีอยู่กี่ ppm กั๊น!