จริงๆ แล้วก็เป็นการจัดการความขัดแย้งเบื้องต้น ที่ต้องการรักษาความสัมพันธ์ไว้ แล้วเดินสู่เป้าหมายพร้อมกัน ดูเหมือนดีนะ แต่จริงๆ แล้ว คู่กรณีทำใจได้จริงหรือเปล่า?
ขณะเดียวกัน การสอนเด็กว่าไม่มีอะไรผิด อะไรถูก ก็จะทำให้เด็กได้รับการปลูกฝังว่า สามารถทำอะไรก็ได้ซิ เพราะไม่มีอะไรผิดถูกอยู่แล้ว
การจัดการความขัดแย้งขั้นสูง คือการจัดการแบบบูรณาการ (นะโยม!)
หลักการสำคัญคือ มุ่งเข้าหาหลักการ (ธรรมชาติเดิมแท้ ไร้การปรุงแต่ง) ซึ่งStephen Covey กล่าวไว้ใน 7 Habitsฯ (ใช้คำว่าหลักการ ผมชอบใช้หลักธรรม มากกว่า)
ใครก็ตาม ไม่สามารถหลีกเลี่ยงหลักธรรมได้ ไม่งั้นก็จะเป็นคนเห็นแก่ตัว มักง่าย เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ยกตนข่มท่าน เอาแต่พูดไม่ฟังคนอื่น พูดอย่างทำอย่าง อกตัญญู ไร้ความรับผิดชอบ ขี้เกียจ สิงอยู่แต่ในโซนแห่งความสุขสบาย ฯลฯ โอ้ย! สารพัดเลว
นอกจากจะสามารถจัดการความขัดแย้งได้แบบบูรณาการแล้ว (ถ้าไม่ชนะด้วยกันทั้งคู่ เราก็ไม่ตกลงใดๆ ทั้งสิ้น) คนที่ยึดมั่นในหลักธรรม ย่อมเป็นที่ไว้วางใจ เชื่อใจได้ว่า จะไม่ใช้อารมณ์ความรู้สึกนำ
จะเป็นชีวิตที่ "เรียบง่าย" อย่างแท้จริง
(ต้องมีวาทะศิลป ความอดทดอดกลั้น มีทักษะในการสื่อสารอย่างเข้าอกเข้าใจกัน ใช้สุนทรียสนทนา หรือสื่อสารอย่างสันติ มีเมตตา และที่สำคัญ ยึดมั่นต่อความเท่าเทียมกันในความเป็นคน)
